Hier het verhaal van Johan Vermeij een vriend die ik jaren uit het oog ben verloren, mede daar hij emigreerde, eerst naar India en later naar Australië en Bali. Momenteel woont hij in Perth, Australië, maar is van zins om terug te keren naar Nederland. Via Facebook kwam Johan mij tegen en sindsdien hebben we af en toe contact.

Johan is een begaafd zanger met een kopstem (ook falsetto genaamd), een stem als die van Blind Owl Wilson (Alan Wilson), zanger en gitarist van Canned Heat (de zanger van onder andere het nummer ‘Going up the Country’), de man die zich het leven benam daar men een groot aantal seqoia red wood bomen wilde kappen en dat heeft gedaan…… Deze bomen zijn bij mijn weten de grootste op aarde en ook de oudste, er zijn exemplaren van 3.000 jaar en ouder met een zo grote stamomtrek dat er één is waardoor men een tunnel heeft gehakt, waar je met een auto doorheen kan rijden…. 

Hier nog een link naar het album met de titel ‘Living the Blues’ waarop dit nummer staat:

Johan en ik hebben nog een paar keer op vrijdagavond buiten bij café
‘Oude Droog’ in Naaldwijk staan spelen, hij zingend met gitaar en ik op
de mondharp. Johan was een groot fan van Bob Dylan en had een paar
bootleg albums uit de begintijd van Dylan, zo ongeveer de mooiste muziek
van Dylan, hoewel ik ook ‘Blonde on Blonde’ waanzinnig goed vond en vind:

 

Verder is Johan kunstschilder en ook die kunst heeft hij goed onder de duim.

Ik leerde Johan kennen toen hij in dezelfde straat woonde in Naaldwijk. We hebben destijds veel lol gehad en door hem ben ik hasj gaan roken (roken deed ik al vanaf mijn ik dacht dertiende jaar). Later werden we door de politie gepakt daar een huisarts, die e.e.a. vernam van een patiënt, de recherche inschakelde…… Het liep af met een sisser, maar voor mij had Naaldwijk toen helemaal afgedaan >> als ik in een drukke winkel kwam waar men stond te kletsen, werd het doodstil tot je weer vertrok….. (en je begreep wel waar men daarna over kletste……)

We liften vaak in het weekeinde naar Gent en alleen het liften was al een hele beleving, zo liepen we ‘s nachts een keer op de grote weg van Antwerpen naar Gent (bijna geen verkeer) toen we een appelboomgaard passeerden besloten we de sloot over te springen om een paar appels te pikken. We hadden koud een paar appels in onze zakken toen de boer van wie de boomgaard was er aan kwam rennen met een dubbelloops jachtgeweer over de arm en een hond aan de lijn…. We sprongen als de sodemieter weer over de sloot en renden zo goed en kwaad het ging over de grote weg richting Gent, ‘zo goed en kwaad’ daar we slap van de lach waren. 

Op zaterdag was er altijd markt in Gent (voor kasteel Gravensteen), een supermarkt aan de overkant van de markt had buiten altijd grote aantallen gestapelde kratten met bier staan en als het goed druk was pikten we met wat andere mensen een krat bier en renden dan de markt op, waar we tussen de mensen meteen zachtjes gingen lopen richting Patershol, waar zich aantal gekraakte woningen bevonden, bewoond door kunstenaars en artiesten.

Een andere tocht naar Gent leidde ons eerst naar het café van Ferre Grignard in Antwerpen, een geweldige zanger die in 1966 een hit had met het anti-oorlog protestnummer ‘Ring Ring I’ve Got To Sing’:

Hier nog een ‘best of album’ van Ferre:

 

We zijn tot diep in de nacht in dat café geweest en dronken daar gratis, Ferre, een toffe peer, was dan ook geen goede uitbater, hij gaf veel te veel drank weg en verloor zo zijn café.

Hier een prachtig verhaal van Johan over de tijd dat hij in het Westland regelmatig bij een tuinder werkte:

 

Johan Vermeij

  ·

Johan de Reserve Turk

 

Als schooljongen werkte ik dikwijls bij een plantenkwekerij in het Westland.

Elke zaterdag en in de schoolvakanties.

Daar kon ik altijd terecht, ik ging ernaar toe wanneer ik wilde.

Er was daar werk genoeg.

Het werk was vuil, zwaar en heet (in kassen, onder glas).

Het loon was een gulden per uur.

 

Op een dag kwam de tuinder, Gerard genaamd, aanlopen met een ploegje ietwat donkere jonge mannen.

Gerard vertelde dat hij naar Turkije was geweest om werkvolk te zoeken.

In Anatolie waar de Turkse boeren en landarbeiders vandaan komen.

Hij had daar zestien sterke jonge mannen aangenomen

Hij had ze maar direct meegebracht naar Nederland.

Er was werk genoeg en onder de allochtone Nederlanders was er weinig animo om dat soort werk te doen.

Het vuile, zware en hete werk was na die tijd voor de gastarbeiders.

 

Wij, boertjes uit het Westland, hadden nog nooit een Turk gezien natuurlijk.

We wisten ook niets af van de cultuur en de godsdienst van die mensen.

Van Islam hadden we nooit gehoord.

 

De WC in de schuur was uitgebroken en vervangen met een hurk WC.

Gerard vertelde dat deze mensen Mohammedanen waren en dat die niet op een gewone WC konden.

Dus moesten wij daarna ook op de hurk WC proberen te zitten (zeg maar balanceren).

De tijd van lezen op de WC was voorbij.

 

Gerard had ook een doorzonwoning gehuurd in een dorp een kilometer of tien verderop.

In die woning werden 16 stapelbedden geïnstalleerd.

En de Turken kregen allemaal een tweedehands fiets.

 

Wij begonnen daar heel vroeg te werken, zodra de zon opkwam.

 

Op een ochtend zag ik dat er een paar Turken zeikend nat waren aangekomen.

Ze hadden ook eendenkroos in hun haar.

Die waren van het bruggetje afgefietst en in de brede watergang beland.

Die mannen hadden in Turkije natuurlijk nooit een fiets gehad.

Zwemmen konden ze ook niet.

Ze waren gered door hun makkers die ook niet konden zwemmen.

 

De Turken deden het zwaarste en meest geestdodende werk.

In die plantenkwekerij hadden ze machines die perspotjes maakten van potgrond.

De potgrond ging er vanachter in en aan de voorkant was een kleine lopende band waar tabletten met perspotjes uitkwamen.

Die machines legden een zg. pil (een omkapseld sla of andijvie zaadje) in elk potje.

Nooit meer dan één pil per potje.

Zodoende kreeg je ook één plantje per potje.

We hadden dan een soort schuifriek om die tabletten van de lopende band af te halen en voorzichtig neer te leggen.

Na een paar dagen waren de plantjes ontkiemd en een beetje gegroeid.

Die werden dan met die schuifriek in kistjes gelegd en op een vrachtauto gezet voor de verkoop.

 

Als er een Turk ziek was moest ik invallen.

Ze noemden mij de Reserve Turk.

 

Op een dag was er grote heibel onder de Turken.

Ze waren onder elkaar aan het vechten.

Wij keken en dachten “wat is er nu met de Turken aan de hand”.

Zoals gezegd, wij wisten niets van die mensen of hun geloof.

Het bleek Ramadan te zijn, de Islamitische vastenmaand.

En die mensen probeerden te vasten, niet eten of drinken van zonsopgang tot zonsondergang.

Maar het was hoog zomer, de zon kwam om vier uur op en ging om tien uur onder.

Vasten, vooral niet drinken, bij zo’n veertig graden Celsius onder glas was niet echt mogelijk.

Dus was er één Turk die rond de middag zijn vasten brak en de rest werd woest.

De tuinder heeft ze maar naar huis gestuurd, op de fiets.

 

We hadden ook van die leuke spraakverwarringen.

We waren een keer bezig met perspotten voor tomaten te verschuiven.

Als die niet op tijd verschoven werden groeiden ze vast aan de grond en dan vielen de perspotten uit elkaar als je ze oppakte.

Dat schuiven werd gedaan met een plank en een mannetje aan elke kant.

Je hing dan zo’n beetje aan een verwarmingspijp.

Er was ook een Engelsman in onze ploeg.

Zegt Mete, één van de Turken, tegen Alan, de Engelsman:

“Alan, vakantie ik Engeland ik zie jouw vrouw ik sex hebben jouw vrouw”.

Leuke opmerking dacht Alan, hij zei eerst niets.

Toen zei Alan “Mete, ik reis India maken, ik zie jouw vrouw in Turkije, ik sex hebben met jouw vrouw”.

Die plank waar ze mee aan het schuiven waren miste Alan zijn hoofd op een paar centimeter.

Daarna weer grote heibel.

 

Op een keer vroeg één van de Turken om iets na te zeggen.

Na een paar keer proberen lukte dat en de Turken hadden het grootste plezier.

Ik had geen idee wat er aan de hand was.

Jaren later kwam ik erachter dat mensen dat zeggen als ze zich tot de Islam bekeren.

Dus ik was eigenlijk al Moslim toen ik een jaar of zestien was, zonder het te weten.

 

 

Staartje:

 

Ik woon al bijna veertig jaar niet meer in Nederland.

Van die veertig jaar heb ik er zo’n dertig in Moslim landen doorgebracht.

En ik heb nooit iets slechts of negatiefs meegemaakt.

De laatste jaren kan ik via YouTube enz. weer een beetje volgen wat er in Nederland aan de hand is.

En dan zie ik daar van die clowns zoals Fortuyn, Wilders en Baudet verkondigen dat al het slechte uit de Arabische wereld komt.

Ze moesten zich doodschamen.

Zonder die halve slaven die ze in de jaren zestig en zeventig Nederland binnengehaald hebben zou Nederland er veel minder uit zien.

 

En, ok, die mensen brachten hun gezin over toen ze zich dat konden veroorloven.

Wie doet dat niet ?

We zijn toch allemaal mensen ?

 

============================

Hier mijn reactie op het verhaal van Johan:

Mooi
geschreven Johan! Wij hebben samen ook nog een paar keer voor een
tuinder gewerkt aan de Geestweg in Naaldwijk (vlak bij het kerkhof). 

 

Zelf heb ik vanaf m’n zevende jaar in de tuin gewerkt, eerst kistjes
papieren voor tomaten en tomaten tikken, met een
stok langs de touwtjes waarmee de tomatenplanten waren verbonden met een
lange draad boven de planten, met dat ‘tikken’ zorgde je ervoor dat het stuifmeel van de bloemen de andere bloemen
bevruchtten. Vanaf m’n negende jaar heb ik tomaten geplukt, met een
koppelriem en daar een mand aan waarin je de geplukte tomaten moest doen, als je te
snel naar voren ging om een mand te legen begon zo’n tuinder te zeuren
dat je meer moest plukken alvorens de mand te legen….. (heb dan ook destijds vooral m’n rug vernield, waardoor ik al een paar decennia met een inoperabele hernia zit, dat gecombineerd met zes zo goed als versleten tussenwervelschijven…)

 

In de winter ging
ik ‘s nachts sla snijden (Westlands: “Sloa snijju”), overdag sliep ik in de
klas…. Ook heb ik nog in de komkommers gewerkt, waar het een stuk
warmer was dan in de tomatenkassen en de planten prikten in je
huid, een rot werk…… 

 

Het laatste jaar dat ik in Naaldwijk woonde heb ik een week
of 6 het plukken van tomaten aangenomen bij twee tuinders en ik werkte toen
van 5 uur ‘s morgens tot 8, 9 uur ‘s avonds. Ik verdiende toen wel zo’n
800 gulden zwart per week. (en dat was destijds een hele bak geld)

 

Ook ik heb gezien hoe de tuinders omgingen
met buitenlandse werknemers, maar dan vooral met Marokkanen, die ze ophaalden uit Antwerpen. Als er een inval
was op zo’n tuinderij, werden de Marokkanen opgepakt en teruggestuurd
naar Marokko, de tuinder kreeg hooguit een boete van 400 gulden en ging
ofwel dezelfde dag dan wel de dag erna met een busje naar Antwerpen om ‘nieuwe Marokkanen’ te
halen…… (het geld dat deze tuinders de opgepakte Marokkanen nog schuldig waren staken ze in eigen zak….) Meestal hadden deze tuinders een caravan achter op hun tuinderij staan waarin de Marokkanen moesten wonen……

 

Het is inderdaad een schande zoals men tegenwoordig over
minderheden spreekt in Nederland, de partijen van de clowns die je noemt,
zijn wat mij betreft ook niets anders dan fascisten, dan wel figuren die daar zwaar tegenaan leunen…..
Het is nu zelfs al zo dat ook andere partijen deze vreemdelingenhaat overnemen, partijen als de VVD, D66, PvdA en CDA….. Zelf zie ik het fascisme overal in het westen groeien (en heb sinds begin 80er
jaren meermaals actie gevoerd tegen fascisten)……

 

Met hartelijke groet aan Johan en dank voor z’n mooie schrijven.