In opdracht van de Telegraaf (ha! ha! ha!) heeft Mariette Wolf ‘na een jarenlange studie’ (ha! ha! ha!) een boek geschreven over de Telegraaf……
Gistermiddag was Mariette Wolf te gast bij de AVROTROS (innige banden met de Telegrof) op Radio1 (rond 14.46 u.), dit n.a.v. haar boek ‘Het geheim van De Telegraaf’.
Het begon al goed beste bezoeker: ‘elke krant in Nederland was fout tijdens de oorlog’, aldus Wolf……. Fout omdat het niet anders kon, zo vervolgde Wolf, alsof je als journalist niet kon beslissen te stoppen met het werk als je niet over de waarheid mag berichten, of gedwongen wordt propaganda voor de nazi’s te plaatsen……
Wolf vond het m.n. wrang dat uitgerekend de hoofdredacteur van de Telegraaf op 10 mei 1940 besloot de persen stil te leggen en het personeel naar huis te sturen….. Een actie die overigens de volgende dag werd teruggedraaid…….
Alsof de Telegraaf al niet voor de Duitse inval een heel foute krant was met bewondering voor nazi-Duitsland en een warm hart voor de NSB……. Daar ging Wolf maar niet op in, daar dit ‘een erg ingewikkeld verhaal’ was, aldus Wolf…… ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! Ja, dan begint jouw verhaal over de brave Telegraaf pas echt te stinken, hè mevrouw Wolf??
De antisemitische artikelen verschenen in de Telegraaf onder druk van de Duitsers, zo stelde Wolf…. Alsof de hoofdredacteur die eis niet gewoon naast zich neer had kunnen leggen, wat een gelul! Ja, dat zou hem waarschijnlijk z’n baan hebben gekost en dat wilden de meeste werknemers van de Telegrof niet…. Bovendien was de Telegraaf zwaar anti-communistisch en toen Duitsland Rusland de oorlog verklaarde was de Telegraaf geheel in ‘hurra’ stemming…….
Na de oorlog kreeg de Telegraaf een verschijningsverbod vanwege verregaande collaboratie en toen dat werd teruggedraaid sloeg de Telegraaf hard terug aldus Wolf, met wat voegde ze er niet aan toe…… Wolf vertelde dat de Telegraaf erg veel moeite heeft gedaan om weer te mogen verschijnen…. ha! ha! ha! ha! ha! ha! Daar heeft de zelfbedachte stadhouder van Hitler voor Nederland, prins Bernhard geheel alleen voor gezorgd!!
Bij het 100 jarig bestaan van de Telegraaf heeft dit extreem rechtse blad een boek uitgegeven, waar het echter veel te kort inging op de geschiedenis tijdens WOII, aldus Wolf, daarmee had de telegraaf de kans gehad om aan te tonen dat de situatie veel genuanceerder lag, dan men aanvankelijk na WOII dacht…… ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha!
Bespaar je de centen, zowel voor Wolfs boek als voor producten en artikelen van de meer dan foute Telegraaf, een krant die zoals de andere reguliere media geen probleem heeft met het maken van, dan wel brengen van fake news…….
Dan is er nog het FD, een dagblad dat in veel opzichten lijkt op de Telegraaf, deze krant werd door de nazi-Duitsers tijdens WOII, met medewerking van H.A.H. Sijthoff en volgens velen met hulp van de Telegraaf, nieuw leven ingeblazen…. Tijd dat er naar deze krant ook eindelijk eens een (echt) historisch onderzoek wordt ingesteld, kan men meteen even kijken naar de rol van Sijthoff voorafgaand en tijdens WOII, dezelfde Sijthoff die als ik me niet vergis een lintje kreeg voor bewezen diensten ‘aan het vaderland……’)
De Doorbraak publiceerde op 5 juni jl. een artikel over ‘het onderzoek’ dat de regering heeft gelast naar de ‘Politionele Acties’, lees: een bloedige koloniale oorlog van Nederland tegen het Indonesische volk.
Nadrukkelijk zal men ook kijken naar geweld door het Indonesische verzet tegen de Nederlandse overheersing, dat was voor de VVD een voorwaarde om in te stemmen met een hernieuwd (echt) onderzoek. In feite een totaal overbodig onderzoek, daar het overduidelijk is, dat Nederland aan de verkeerde kant stond in deze strijd……
Moet u nagaan: Nederland was net bevrijd van de nazi-Duitse overheersing, toen men oorlog begon tegen het Indonesische volk…… Indonesië waar we feitelijk geen bliksem te zoeken hadden, zoals de Duitsers hier niets te zoeken hadden….. De wens van o.a. de VVD, om te kijken naar gewelddaden van het Indonesische verzet, is één op één te vergelijken met een vervolging na WOII van het Nederlandse verzet wegens gewelddaden gepleegd tegen de nazi-Duitse bezetter in Nederland………
Nog steeds worden op 4 mei op de Dam in A’dam de Nederlandse militairen herdacht, die in Indonesië tijdens de vuile Nederlandse oorlog tegen het volk daar zijn gevallen, stelt Pondaag volkomen terecht. Over die gedreven man gesproken: mensenrechtenstrijder Jeffry Pondaag is de spil in het artikel van De Doorbraak.
Lees dit artikel mensen!
Onderzoek
naar koloniale oorlog tegen Indonesië: “De Slager keurt zijn eigen
vlees”
Jeffry
Pondaag.
Al
meer dan tien jaar voert Jeffry
Pondaag als
voorzitter van stichting Comité
Nederlandse Ereschulden samen
met slachtoffers van de koloniale
oorlog tegen Indonesië en
met advocaat Liesbeth
Zegveld succesvolle
rechtszaken tegen de Nederlandse staat. Daardoor blijkt de staat het
koloniale geweld tijdens die oorlog steeds moeilijker in de doofpot
te kunnen blijven stoppen. In 2016 verscheen bovendien het
baanbrekende onderzoek “De
brandende kampongs van generaal Spoor” van
de wetenschapper Rémy Limpach, waarmee het structurele karakter van
dat geweld nog eens extra werd aangetoond. In het nauw gebracht door
die aanhoudende druk kondigde de regering daarop nieuw onderzoek aan.
Tijd voor een gesprek met Pondaag, die forse kritiek levert op het
witte Nederlandse perspectief van dat onderzoek.
In
de berichtgeving erover wordt benadrukt dat het zou gaan om een
“onafhankelijk” onderzoek, maar dat veegt Pondaag resoluut van
tafel: “De slager keurt zijn eigen vlees. Zo zie ik dit onderzoek.
De regering zou een voorbeeld moeten nemen aan het onderzoek dat al
in 1948 is gedaan naar de massamoord door Nederlandse militairen in
het dorp Rawagede.” Dat onderzoek werd uitgevoerd door een
zogeheten Commissie
van Goede Diensten,
die was ingesteld door de VN om onderhandelingen van de grond te
krijgen tussen Nederland en Indonesië. De commissie moest een
onafhankelijke status krijgen: er zaten bewust geen Nederlanders of
Indonesiërs in, maar wel een Belg, een Australiër en een Amerikaan.
Met een rapport zorgde
de commissie ervoor dat het bloedbad in Rawagede al tijdens de
koloniale oorlog bekend werd. Als het aan Nederland had gelegen, dan
was ook die massamoord onder tafel geveegd, zoals zoveel andere.
Pondaag: “Waarom kan er nu geen onderzoek komen dat wordt
uitgevoerd door deskundigen uit andere landen dan Nederland? Waarom
moet dat nieuwe en zogenaamd onafhankelijke onderzoek plaatsvinden
volgens de inhoudelijke kaders en voorwaarden die de regering stelt,
dus de Nederlandse staat, de staat die als dader van structureel
koloniaal geweld juist het onderwerp van kritisch onderzoek zou
moeten zijn?”
Op
2 december 2016 stuurden twee ministers en een staatssecretaris
namens de regering een briefnaar
de Tweede Kamer waarin ze met de nodige tegenzin dat nieuwe onderzoek
aankondigden. Regeringspartij VVD heeft het daarbij voor
elkaar weten te krijgen dat
het onderzoek ook nadrukkelijk dient in te gaan op het geweld van
Indonesische kant tijdens de zogeheten Bersiap-periode. Ongetwijfeld
proberen de liberalen op die manier een zondebok te zoeken en het
geweld van de Nederlandse staat te relativeren, onder het motto “waar
er twee vechten, hebben er twee schuld”. Als de PvdA, de andere
regeringspartij, niet akkoord zou zijn gegaan met de keiharde
voorwaarde van de VVD, dan zou nieuw onderzoek vermoedelijk niet of
veel moeilijker doorgang hebben kunnen vinden.
In
februari verscheen daarop een onderzoeksopzet van
de drie instituten, die als twee druppels water lijkt op de brief van
de regering. De onderzoeksinstituten blijken zich braaf en lijdzaam
te schikken in de voorwaarden die de regering aan het onderzoek
stelt. Dit treffende voorbeeld van de gangbare praktijk van “de
betaler van het onderzoek bepaalt de richting en inhoud van het
onderzoek” maakt duidelijk dat het zogenaamde onafhankelijke
karakter van het onderzoek ver te zoeken is. Dat wordt nog eens
bevestigd door het feit dat een van de instituten, het NIMH, zelfs
letterlijk een onderdeel is van het staatsapparaat, namelijk van het
ministerie van Defensie. Geheel in lijn met wat de regering eist,
gaan de drie instituten volgens de onderzoeksopzet “uitdrukkelijk”
aandacht besteden “aan de chaotische periode – de ‘Bersiap-tijd’
– van medio augustus 1945 tot begin 1946, dus voorafgaande aan de
grootscheepse Nederlandse militaire inzet, en de doorwerking daarvan
in latere jaren”.
Collaborateurs
Aan
de ene kant worden in de onderzoeksopzet van de instituten de
Indonesiërs onzichtbaar gemaakt die zich als vrijheidsstrijders
hebben verzet tegen de Nederlandse kolonisator. Meer in het algemeen
blijkt in die opzet ieder concreet persoon te zijn verdwenen die het
slachtoffer is geworden van Nederlands geweld. Zij worden verborgen
gehouden achter emotieloze abstracties als het “structureel
grensoverschrijdend geweld” van de Nederlandse militairen. Aan de
andere kant benoemt de opzet wel expliciet “de vele duizenden
(Indo-) Europeanen, maar ook Chinezen en van ‘collaboratie’ met
het Nederlandse koloniale gezag betichte Indonesiërs” die het
slachtoffer zouden zijn geworden “van massaal en grof geweld,
uitgeoefend door al dan niet georganiseerde Indonesische
strijdgroepen. Onderzoek naar de achtergronden en het verloop van
deze gewelddadige periode is in zichzelf belangrijk, maar dient ook
om de psychologische gevolgen voor Nederlandse militairen en burgers
in kaart te brengen en om de vraag te stellen naar de betekenis van
de Bersiap als belangrijke factor in de latere oorlogsvoering.”
Oftewel:
de instituten gaan bekijken hoe het toch kwam dat die keurige en
welopgevoede Nederlandse militairen opeens zoveel geweld zijn gaan
gebruiken. De onderzoekers nemen daarbij blijkbaar klakkeloos aan dat
de oorzaak daarvoor met name moet liggen in het geweld dat een deel
van de Indonesiërs van augustus 1945 tot begin 1946 gebruikten.
Achteloos wordt eraan voorbijgegaan dat het koloniale terreurbewind
zich al driehonderd jaar lang te buiten ging aan geweld,
brandstichting, plundering, slavernij, dwangarbeid en roof. De
“psychologische gevolgen” van die eeuwenlange koloniale terreur
voor de gekoloniseerden hoeven volgens de instituten blijkbaar niet
“in kaart” te worden gebracht en ook vinden ze het niet nodig om
“de vraag te stellen naar de betekenis van” het Nederlandse
koloniale systeem “als belangrijke factor in de latere
oorlogsvoering”.
En de instituten achten het ook overbodig om er
alvast op te wijzen dat bevrijdend geweld tegen de koloniale bezetter
en zijn collaborateurs niet zomaar gelijkgesteld mag worden aan
onderdrukkend geweld van de koloniale bezetter, geweld dat is bedoeld
om te kunnen blijven heersen over de kolonie en zijn bevolking. De
regering lijkt met het onderzoek als bewijs over vier jaar op tafel
te willen leggen dat de gekoloniseerden ook geen lieverdjes waren en
dat “wij” ons daarom indertijd gedwongen zagen om de zogenaamde
rust en orde in de kolonie te herstellen. En de instituten lijken die
grijsgedraaide plaat van de koloniale beeldvorming graag nog een keer
te willen afspelen.
Volgens
Pondaag worden in de dominante beeldvorming over de Bersiap-periode
de Indonesische strijders voor een onafhankelijk Indonesië nog
steeds weggezet als extremisten en terroristen. “Het woord bersiap
betekent iets als “present!”, “klaar voor de strijd!”. Je
kunt het beschouwen als een strijdkreet voor een onafhankelijk
Indonesië. Degenen die collaboreerden met de Nederlandse
kolonisator, konden rekenen op tegengeweld. Dat is duidelijk. In de
ogen van Indonesische vrijheidsstrijders waren die collaborateurs
namelijk verraders. Maar de collaborateurs noemen de Bersiap-periode
een misdaad. Ik denk echter dat de eeuwenlange koloniale
onderdrukking en uitbuiting de misdaad is waar we het over zouden
moeten hebben.”
Verkeerde
kant van de geschiedenis
In
2005 hield minister Ben Bot van Buitenlandse Zaken
een toespraak waarin
hij aangaf dat Nederland met de koloniale oorlog tegen Indonesië
“aan de verkeerde kant van de geschiedenis” was komen te staan.
Die oorlog was volgens hem dus fout en daarom moet er logischerwijs
van worden uitgegaan dat alle Nederlandse militairen in die oorlog
objectief gezien fout bezig waren, ongeacht hun subjectieve
bedoelingen. De woorden van Bot kwamen zo’n zestig jaar te laat. En
zijn insteek blijkt in regeringskringen tot nu toe nauwelijks op
weerklank te kunnen rekenen. In de brief van 2 december 2016 staat
bijvoorbeeld doodleuk: “Het kabinet bevestigt de waardering voor
alle oud-militairen die in opdracht van de Nederlandse regering zijn
uitgezonden naar conflictgebieden en wil nogmaals onderstrepen dat
een belangrijke conclusie van dr. Limpach is dat het merendeel van de
Nederlandse militairen niet betrokken was bij extreme gewelddaden.”
Wie
met een koloniale oorlog aan de verkeerde kant van de geschiedenis
komt te staan, mag vele jaren later politiek en moreel gezien geen
nadrukkelijke “waardering” blijven uitspreken voor alle
oud-militairen die in deze oorlog aan de kant van de kolonisator
hebben meegevochten, zo zou je zeggen. Wie integer wil omgaan met de
verwerking van een foute koloniale oorlog die hij zelf is begonnen,
die moet stoppen met het vanuit een wit perspectief voortdurend over
de bol aaien van oud-militairen en eindelijk eens aandacht gaan
krijgen voor wat hij de Indonesische slachtoffers van die oorlog
heeft aangedaan. Daar past bij dat hij volmondig en in het openbaar
erkent dat de oorlog verkeerd was en dat het daarom ook verkeerd is
om tijdens die oorlog gesneuvelde Nederlandse militairen op dezelfde
wijze te herdenken als Nederlandse militairen die tijdens de Tweede
Wereldoorlog zijn gesneuveld in de strijd tegen nazi-Duitsland.
Pondaag: “Wist je dat met het Nationaal Monument op de Dam in
Amsterdam ook de Nederlandse militairen worden herdacht die de
Indonesische bevrijdingsstrijd hebben proberen te onderdrukken? Alsof
die koloniale oorlog op één lijn gesteld kan en mag worden met de
strijd tegen de fascistische Duitse bezetter. Dat laat zien hoezeer
de geest van het Nederlandse kolonialisme nog steeds springlevend
is.”
Om te voorkomen dat spijtbetuigingen van de kant van de
Nederlandse staat loze woorden blijven, zou er een grootschalige
nationale bewustwordingscampagne moeten komen die de heersende
beeldvorming over de koloniale oorlog tot de grond toe afbreekt en
vervangt door een anti-koloniaal perspectief. Ook zou de regering uit
eigen beweging alsnog moeten komen met een ruimhartige
schadevergoeding aan de Indonesische slachtoffers van de oorlog.
Beter laat dan nooit. Pondaag: “Ondertussen lopen naar schatting
dertienhonderd Nederlandse oud-militairen die indertijd
oorlogsmisdaden hebben gepleegd, nog
steeds vrij rond.
Terwijl dienstplichtigen die
toen hebben geweigerd om
in de oorlog mee te vechten, gevangenisstraffen van vier tot zeven
jaar kregen opgelegd.”
Vertragingstactiek
De
regering kiest bewust partij voor de oud-militairen, “de
Indië-veteranen” die al jarenlang via een machtige lobby hun
invloed doen gelden, en laat daarmee de Indonesische slachtoffers in
de steek. Die slachtoffers zijn nu al meer dan tien jaar rechtszaken
tegen de Nederlandse staat aan het voeren, samen met Pondaag en
advocaat Zegveld. Zegveld klaagt over “het oeverloze gedoe” van
diverse betrokken ministeries, die bij de rechtszaken steeds
een welbewuste
vertragingstactiek aan
het uitvoeren zijn en zich dus uiterst onwillig opstellen. Vooral
over het ministerie van Defensie is ze kritisch, zo blijkt uit een
recent interview met
haar in de NRC: “Defensie is de lastigste.
Steeds doet Defensie
alsof ze zich hard maakt voor de manschappen die destijds gediend
hebben. Daarom zou er niet een groot gebaar gemaakt kunnen worden
naar de slachtoffers. In werkelijkheid laat Defensie het probleem bij
de manschappen. Maar zij hebben gehandeld in opdracht van Defensie.
Dit gaat over een staat die een fout beleid heeft gevoerd, en dat
totaal heeft laten ontsporen. Maar dat wil men niet toegeven. Heel
slim gedaan. In feite speelt Defensie de militairen uit tegen de
slachtoffers. Dat vind ik laakbaar.”
Uit
de 2 december-brief blijkt nog eens ten overvloede hoe eenzijdig de
regering is gericht op de oud-militairen, over wie men zich bezorgd
toont en met wie men meeleeft, in tegenstelling tot de houding van de
staat ten opzichte van de hoogbejaarde Indonesische slachtoffers die
met slopende en tijdrovende juridische processen erkenning en
schadevergoedingen moeten zien af te dwingen. “De Indië-veteranen
hebben inmiddels een hoge leeftijd bereikt”, aldus de brief. “Het
kabinet realiseert zich dat negatieve berichtgeving over het optreden
van Nederlandse strijdkrachten in Nederlands-Indië onmiskenbaar
impact heeft op hun welzijn. Mede daarom heeft het kabinet een aantal
veteranen en veteranenorganisaties via de Inspecteur Generaal der
Krijgsmacht (IGK) geïnformeerd over de studie van dr. Limpach
voorafgaand aan publicatie.
Tijdens een bijeenkomst bij de IGK op 28
september jl. is tevens stilgestaan bij de kabinetsreactie en bleek
dat de emoties diep zijn en vlak aan de oppervlakte liggen.”
Verderop in de brief gaat men nog een keer uitgebreid in op de
gevoelens van de oud-militairen: “Het kabinet realiseert zich dat
een vervolgonderzoek pijn zal kunnen veroorzaken bij de groep
Indië-veteranen, maar acht het van belang dat een ander onderzoek
juist ook aandacht geeft aan de moeilijke context waarin Nederlandse
militairen moesten opereren, het geweld van Indonesische zijde, de
inzet waarbij geweld geen of nauwelijks een rol speelde en de
verantwoordelijkheid van de politieke, bestuurlijke en militaire
leiding.”
Volgens
Pondaag zouden de Indië-veteranen eens moeten gaan luisteren naar
een visie met een heel ander perspectief. “Het gaat er niet alleen
om dat die veteranen een keer krijgen te horen dat er volgens
onderzoek van een wetenschapper toch best veel meer geweld is
toegepast door Nederlandse militairen dan veelal wordt aangenomen.
Van belang is vooral dat wordt ingezien dat Nederland al eeuwenlang
illegaal bezig was door zich in Azië een enorm gebied toe te eigenen
en door daar heel veel mensen te onderwerpen aan een koloniaal
systeem. Waar haalde Nederland het recht vandaan om dat gebied als
Nederlands bezit te beschouwen?”
Haarkloverij
De
manier waarop de regering zegt mee te leven met de veteranen staat in
schril contrast met de onverschilligheid ten opzichte van de
gekoloniseerden die te maken hebben gekregen met Nederlands geweld
tegen henzelf of tegen hun familie en vrienden. Waarom staat de
regering niet stil bij hun “pijn, bij hun “diepe emoties” die
“vlak aan de oppervlakte liggen”? Waarom geeft men geen aandacht
aan “de moeilijke context” waarin zij moesten “opereren” toen
ze aan het strijden waren voor hun onafhankelijkheid? Pondaag wijst
daarbij op een belangrijk punt: “Officieel gaat Nederland er nog
steeds vanuit dat Indonesië pas eind 1949 een onafhankelijk land is
geworden. Dat wil zeggen dat volgens de Nederlandse staat tot 27
december 1949 alle Indonesiërs nog de Nederlandse nationaliteit
hadden.
Volgens die visie vochten de Nederlandse militairen tijdens
de koloniale oorlog dus tegen andere Nederlanders, wat zou betekenen
dat er een binnenlandse burgeroorlog aan de gang was. Als je zo
redeneert, dan wordt het des te merkwaardiger en pijnlijker dat de
ongeveer zesduizend Nederlandse militairen die tijdens die oorlog
zijn gesneuveld, wel worden herdacht, maar de meer dan honderdduizend
andere Nederlanders, dat wil zeggen: Indonesiërs, niet. Maar als de
staat dit standpunt zou gaan herzien en voortaan in alle opzichten
zou gaan accepteren dat Indonesië op 17 augustus 1945 onafhankelijk
is geworden, de datum waarop de Indonesiërs de onafhankelijkheid van
hun land hebben uitgeroepen, dan nog zou men met die oorlog fout
zitten. Want in dat geval heeft Nederland in de jaren daarna een
ander onafhankelijk land aangevallen en proberen te veroveren en te
bezetten. Dat is uiteraard een hele ernstige oorlogsmisdaad.”
De
toespraak van Bot in 2005 leidde daarna tot een hemeltergend
staaltje haarkloverij in
politiek Den Haag. De woorden van de minister waren weliswaar een
mooi gebaar, zo werd huichelachtig gesteld, maar betekenden alleen
dat Nederland de datum van 17 augustus 1945 “de facto”,
feitelijk, heeft aanvaard, en niet “de jure”, niet juridisch,
heeft erkend. Formeel-juridisch gezien geldt volgens de Nederlandse
staat dus nog steeds dat Indonesië pas eind 1949 onafhankelijk werd.
Sigaar
uit eigen doos
De
drie instituten wijden in hun onderzoeksopzet geen woord aan de
rechtszaken die Pondaag en Zegveld al tien jaar aan het voeren zijn.
Voor die rechtszaken hebben Pondaag en Zegveld veel onderzoek
verricht in Indonesië. Ze hebben slachtoffers opgespoord, met hen
gesproken, hun getuigenissen opgesteld en samen met hen de
Nederlandse staat aangeklaagd. Zo hebben ze een schat aan informatie
en documentatie weten te vergaren. Maar de instituten vinden dat
blijkbaar niet de moeite waard om zelfs maar te benoemen in hun
onderzoeksopzet.
Veelzeggend is ook dat Pondaag niet is gevraagd om
zitting te nemen in de maatschappelijke klankbordgroep die het
onderzoek van de instituten gaat begeleiden. In die groep zitten
vertegenwoordigers van diverse organisaties, te weten het Indisch
Platform, de stichting Herdenking 15 augustus, het Nationaal Comité
4 en 5 mei, het Veteranen Platform, het Veteranen Instituut, de
stichting Nationaal Indië-monument 1945-1962 en de stichting Arq.
Uit de samenstelling van deze klankbordgroep blijkt dat vooral de
belangen van de Indië-veteranen worden behartigd. Nu het Comité
Nederlandse Ereschulden, de organisatie van Pondaag, er niet aan
deelneemt, lijken de belangen van de Indonesische slachtoffers van
Nederlands geweld behoorlijk te worden verwaarloosd.
“Naar
aanleiding van onze rechtszaken heeft de Nederlandse staat een magere
tijdelijke regeling opgesteld waar Indonesische slachtoffers van
Nederlands geweld een beroep op kunnen doen. Dat gaat gepaard met een
flinke bewijslast, wat erg pijnlijk is voor die slachtoffers. Ik noem
de regeling een sigaar uit eigen doos. Indonesië heeft meer 4,5
miljard gulden moeten betalen om van Nederland erkend te krijgen dat
het voortaan een onafhankelijk land zou zijn. Nederland eiste eerst
zelfs 6,2 miljard gulden. Zeker voor die tijd was dat een enorm
bedrag. Dus nadat Nederland Indonesië eeuwenlang had leeggeroofd en
kapot had geplunderd, moesten de voormalige gekoloniseerden nog eens
extra geld betalen aan de voormalige kolonisator. Daarom zeg ik:
Nederland is een schaamteloos land.”
Begin
2017 werd pas bekend dat de Nederlandse staat al in 1953 door de
rechtbank Den Haag aansprakelijk
was gesteld voor
de dood van de vermoorde Indonesische topambtenaar Masdoelhak
Nasoetion. De weduwe van de man had de zaak in 1950 aangespannen en
de rechter had drie jaar later een schadevergoeding van 149.000
gulden toegekend. Tot 2017 werd aangenomen dat de staat pas
in 2011 voor het eerst aansprakelijk was gesteld voor
de oorlogsmisdaden van Nederlandse militairen tijdens de koloniale
oorlog. Zegveld vindt het “ongelooflijk” dat de staat de zaak
Nasoetion steeds heeft verzwegen. “Het kleurt alles wat we vandaag
doen.” Pondaag: “De professoren van de onderzoeksinstituten
hebben jarenlang zitten slapen. Er was een cementarbeider als ik voor
nodig om de boel wakker te schudden, om boven tafel te halen wat
wordt verzwegen. Met nieuwe rechtszaken blijven we daarom druk op de
ketel houden.”
Nadat CDA houten kop van Haersma Buma het volkslied weer wilde horen uit kinderkelen, waarbij die kinderen moeten staan, zoals het hemzelf was geleerd*, dacht Michel Rog wel in een goed boekje te kunnen komen bij van Aersma Buma, door zelf met een dergelijk idee te lanceren. Zo hoopt Rog op een functie in Rutte 3, mochten de huidige formatiebesprekingen op ‘een succes’ uitdraaien…… 2 vliegen in 1 klap, want met een dergelijk pleidooi, bereikt Rog ook nog eens de achterban van de fascistische PVV beweging en de fascistische partijen in de Tweede Kamer (afscheidingen van de PVV)
‘Zo gedacht zo gedaan’, vanmorgen haalde Rog het nieuws met een pleidooi voor het dragen van een speldje met de Nederlandse vlag door Tweede Kamer politici. U weet wel eenzelfde soort speld, waarmee de ‘patriottische’ (en nationalistische) volksverlakkers en collega’s van Rog in de VS (uiteraard met een VS vlaggetje) op hun revers paraderen……. ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha!
Hé Rog, je moet eisen dat dit speldje bij een handdruk het Wilhelmus gaat spelen, wat met achterlijke wenskaarten kan, kan ook met zo’n speld! Kan je meteen laten zien aan jouw grote roerganger van Aersma B., dat je net als hijzelf, schijt hebt aan het milieu, immers voor zo’n speld heb je een knoopcelbatterij nodig! Reken maar uit hoeveel van die knoopcellen jaarlijks weggegooid zullen worden………
Rog? Stapelgek!!
* Van Haersma Buma wilde bovendien, dat kinderen de verschrikkingen van de holocaust leren op school….. Dat leren ze al lang, maar dat was van Aersma Buma nog niet opgevallen….. Wel zou het zin hebben, de kinderen op school te leren hoe goed Nederland collaboreerde met de nazi-Duitse bezetter. Dus bijvoorbeeld het feit, dat uit Nederland in verhouding met andere bezette landen tijdens WOII, relatief het grootste aantal joden, Roma en Sinti met behulp van de Nederlandse politie werden afgevoerd naar de nazi-doodskampen…….. Ook kan de rol van prins Bernhard dan in de klas nader onder de loep worden genomen, al zullen we ‘het fijne’ van wat die schoft uithaalde, pas in 2050 mogen inzien……. Dat brengt me meteen bij een ander punt dat de CDA leider aanvoerde: de kinderen moet respect voor het koningshuis worden bijgebracht……… ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! Onderwijs over het koningshuis kan zinnig zijn, als daar meteen even de rol van de vader van pampakoningin Maxima, Jorge Zorreguieta, wordt uitgelegd….. Deze fascistische ploert is verantwoordelijk is voor een aantal moorden in Argentinië onder het fascistenbewind Videla. Kan ook meteen de brief van massamoordenaar Videla, die ‘koning’ (ha! ha!) Willem Alexander aanhaalde worden besproken en de enorme fout die W.A. daarmee maakte……. Uiteraard ook met ‘uitstapjes’ over het belastingontduiken door de ‘Oranjes’ (wat ze genetisch niet zijn, ook al een wetenswaardig feit!)……. Moet u nagaan, heb ik nog niet gesproken over het mislukken van Willem Alexander als vastgoedhandelaar……..
VVD paard Schuurmans, burgemeester van Lingewaard, was afgelopen donderdag te horen op Radio1 (voor 17.00 u.). Ze werd gehoord door een verslaggever over de handhaving op het gebied van ‘illegale bebouwing’ (schuurtjes….. ha! ha! ha! ha!).
Ook in de uitzending een paar vertegenwoordigers van het plaatselijke woonwagencentrum. Daar hebben de mensen zelf een schuurtje achter hun wagen geplaatst en die staan er al zo’n 20 tot 25 jaar….. Maakt niet uit, ook al staan ze niemand in de weg en zelfs onttrokken zijn aan het oog van voorbijgangers……..
Het mag niet, niemand mag dit in Lingewaard en als een echte VVD’er heeft Schuurmans (ze heeft haar naam wel mee!) zich al rijk gerekend aan het aantal vrij te komen vierkante meters, immers gemeenten spelen tegenwoordig openlijk voor grondspeculant……*
Deze woonwagenbewoners hebben geen berging en hun wagen is te klein om zaken, die men gewoonlijk in een schuur of berging zet, op te slaan…… Maakt allemaal niet uit, weg met die schuurtjes….. Het is niet volgens de regels, dus Befehl ist Befehl!! Nederlanders snakken namelijk naar de naleving van dergelijke regels, zo heeft Schuurmans uit ‘een diepgravend onderzoek’ binnen de gemeentelijke VVD fractie en haar familie naar boven gekregen……
Schuurmans…….
Benieuwd of Schuurmans ook zo fanatiek zou zijn geweest, als de bewoners van het centrum allen joods waren geweest…… Vergeet niet, dat met behulp van de Nederlandse politie tijdens WOII, een groot aantal Nederlandse reizigers (die men voorheen aanduidde met het scheldwoord ‘zigeuners’) op transport werden gezet, richting de nazi vernietigingskampen……….
Schuurmans wenste geen millimeter toe te geven en de schuurtjes zullen afgebroken moeten worden…..
Wat een ongelofelijke hufter, die Schuurmans, gadver!! Wedden dat ze in een pand woont, waarvan de schuur (naast de garage voor twee auto’s) zo groot is als de afzonderlijke wagens op het woonwagencentrum??!!!
* Eén van de zaken die de huizenbubbel op spanning houdt!!
Voor meer berichten n.a.v. het bovenstaande, klik op één van de labels, die u onder dit bericht terug kan vinden, dit geldt niet voor de labels: Lingewaard en Schuurmans.
De Telegraaf meldde vandaag met veel tamtam, dat er vorig jaar in AZC’s zo’n 4,5 duizend incidenten (waaronder ‘loos alarm gevallen’) plaatsvonden, waaronder 55 zedenmisdrijven, dit op een totaal van 47.000 vluchtelingen. Dat was voor VVD knuppellul Azmani reden om de media te zoeken en daar eens even lekker tegen tekeer gaan…. Volgens deze vreemdelingenhater (die NB trots is op z’n Turkse afkomst…) is het schrikbarend dat mensen die voor geweld zijn gevlucht zich schuldig maken aan geweldpleging………
Alsof er in de gewone maatschappij nooit incidenten zijn, waarvoor politie-inzet wordt gevraagd. Zeker in de eerste beste achterstandswijk, zie je de politie dagelijks meermalen opdraven voor diverse incidenten. Als mensen in uitzichtloze situaties zitten, zoals velen in achterstandswijken, is het nu eenmaal zo, dat men een korter lontje heeft, dan in meer welgestelde wijken.
Het gaat in AZC’s dan ook nog eens om getraumatiseerde mensen, die veel te lang in een tijdelijke behuizing zitten. Dat daar de vlam eerder in de pan slaat dan elders in de maatschappij, is niet meer dan logisch…… De eersten die daar verantwoordelijk voor zijn, zijn onze politieke bestuurders, die met grote voortvarendheid grote hoeveelheden, uitstekende, goedkope sociale huurwoningen hebben gesloopt en daar veel te weinig en veel te duur voor terug hebben gebouwd. Dit alles om woningnood te creëren, waardoor de huizenbubbel kon ontstaan en waar intussen m.n. de huurders het grote slachtoffer zijn, zij betalen kapitalen voor huizen, die niet eens € 150,00 in de maand zouden mogen kosten. Oh wacht even, ook de vluchtelingen, die een status hebben, moeten daardoor onaanvaardbaar lang in behuizing wonen, die voor maximaal een jaar was bedoeld (voor statushouders)…….
Trouwens over die AZC’s gesproken, zoals al vaker op deze plaats opgemerkt: het is ronduit een schandaal dat er de laatste jaren zoveel asielzoekerscentra zijn gesloten. Centra die na evenveel strijd, als heden ten dage, werden gebouwd, een letterlijke en figuurlijke vernietiging van kapitaal*. Dat is een parlementaire enquête waard!!!
Ach ja, de Telegraaf, wegens verregaande collaboratie tijdens WOII, kreeg die haat- en angstzaaikrant na die oorlog een verschijningsverbod. Dat verbod wist de fascist prins ‘Market Garden’ Bernhard na een paar jaar van de baan te krijgen. Voor en tijdens WOII zaaide de Telegraaf haat tegen en angst voor minderheden als joden, Roma, Sinti en linkse groepen (hoe de Telegrof houding t.o.v. homo’s was, weet ik niet, maar dat laat zich raden…)…….
Nogmaals: vluchtelingen dienen bij binnenkomst in dit land, in eigen taal de regel- en wetgeving, o.a. over omgang met vrouwen, kinderen, homo’s overhandigd te krijgen. Waar men de consequentie van overtreding kan vermelden: geen verblijfsstatus. Onze overheid zou voorts veel meer moeten doen voor de getraumatiseerde vluchtelingen, de medische zorg in AZC’s is allerbelabberdst……
* ‘Figuurlijke vernietiging van kapitaal’ in deze: de acceptatie van de komst van een ‘vluchtelingen AZC’ bij bewoners van omliggende plaatsen en hun hulp aan die vluchtelingen. Niet zelden kwamen deze oorspronkelijke bewoners (terecht) in verweer, toen men besloot deze AZC’s te sluiten….
Voor meer berichten n.a.v. het voorgaande, klik op één van de labels, onder dit bericht.
Gistermiddag op Radio1, Alies Pegtel, zij schreef een biografie over Haya van Someren-Downer, een allang overleden VVD Tweede Kamerlid. De VVD pronkt graag met deze dweil, die als partijvoorzitter van de VVD, o.a. tegen abortus was, en had Pegtel gevraagd een biografie over van Someren te schrijven, vandaar….
In het eindresultaat staat o.a. dat de ouders van van Someren NSB lid waren en dat schoot de VVD in het verkeerde keelgat. Pegtel zei gisteren de VVD niet te begrijpen….. ha! ha! ha! ha! ha! De politici van die partij doen niet anders dan liegen en halve waarheden vertellen!!! Uiteraard op een manier, waarin de VVD’ers er altijd mooi vanaf komen, totdat ‘t helemaal mis gaat en één of meer van de misdadigers door de mand vallen, zoals van Rey een paar jaar geleden. Afgelopen week stonden weer een paar VVD’ers voor de rechter, voor uiterst onfrisse zaken…… Dus geen wonder dat de VVD bezwaar heeft tegen deze biografie!!
Overigens kwam de VVD met het lamme excuus, dat ze bezwaar hadden tegen deze biografie, daar de zoon van van Someren zwaar tilde aan de woorden over het NSB verleden van zijn grootouders. Dit kon Pegtel zich niet voorstellen, daar ze ook contact had met die zoon, zo stelde ze vanmorgen in OVT, dat ook aandacht aan deze rel schonk. De VVD stelt overigens dat de leden van de VVD de biografie gewoon zullen ontvangen, ook al is er bij het feestje ter ere van van Someren-Downer, geen aandacht voor diezelfde biografie…….
Uiteraard is er meer aan de hand, wat betreft de VVD. Van Someren heeft na WOII jaren bij de Telegraaf gewerkt, het lijfdagblad van de NSB, de Telegraaf die na de oorlog werd verboden, vanwege verregaande collaboratie met het nazi-Duitse bewind!!! De stadhouder van Hitler voor Nederland, zijne verraderlijke kwaadaardigheid prins Bernhard wist dit verbod in 1949 van de kaart te krijgen. Sindsdien is de Telegraaf dan ook groot koningshuis aanhanger…… Bij die krant werkte van Someren dus en er zullen vast wel oud-NSB’ers hebben gewerkt bij de Telegraaf na herverschijning. Vergeet niet dat de Telegraaf bij het herverschijnen het lijfdagblad van de VVD werd….. Tja, er zitten iets meer haken(kruisen) en ogen aan dit gevalletje, dan Pegtel zich kon bedenken.
Alle 800 exemplaren zijn door de VVD afgenomen, het valt me 100% mee, dat die die 800 exemplaren worden verspreid onder de VVD aanhang en dat ze niet ritueel worden verbrand, wie weet met een enkele gestrekt schietende rechterarm, al kan je dat natuurlijk niet garanderen voor individuele VVD leden……..
Voor meer berichten over de Telegrof, Bernhard, collaboratie, NSB en/of Alies Pegtel, klik op het betreffende label, onder dit bericht.
Hier een bericht, dat ik in het geheel overnam van het blog van Stan van Houcke, verder commentaar van mij overbodig, mocht u de tekst te veel van het goede vinden, bekijk dan a.u.b. minstens de documantaire:
Nederland
lijdt nog altijd aan het collectief schuldgevoel na WO2; media denken
wel tien keer na voordat ze Israëlisch terreur durven te benoemen. Ze
zijn nog altijd geneigd om te spreken van een ‘conflict’, anderen durven
zelfs het woord ‘oorlog’ in de mond te nemen terwijl steeds
zichtbaarder wordt (met dank social media) dat het kolonisatieproject
uitgelopen is tot een ramp.
Onze Belgische zuiderburen zonden donderdag 10 juli een documentaire uit
waarin duidelijk wordt hoe duizenden Palestijnse kinderen systematisch
worden onderworpen aan mishandelingen, arrestaties, martelingen en
collaboraties.
Laatste herhaling: Zondag 13 juli om 17u42 op Canvas
Procentueel werden er drie keer meer joden gedeporteerd uit Nederland dan uit Frankrijk en twee keer zoveel als uit Belgie. De collaboratie verklaart in hoge mate ook waarom het Nederlandse volk zolang collaboreerde met het zionistisch regime, en de Nederlandse regering dit nog steeds doet.75 procent van de joodse Nederlanders werd vermoord met steun van Nederlandse autoriteiten en andere collaborateurs.
In een massamaatschappij gebruikt elke politicus de massamedia om de massa te bereiken, dat spreekt voor zich. Ik benadruk dit nog eens om de reactie te verklaren van vicepremier Lodewijk Asscher nadat ‘ambtenaar en PvdA-lid Haifi’ had getweet dat ‘ISIS niets met Islam te maken [heeft]. Is vooropgezet plan van zionisten om islam zwart te maken,’ en Asscher liet weten dat: ‘Mijn maag [om]keerde toen ik het hoorde.’ Het beschuldigen van de zogeheten ‘Joodse staat’ staat bij het establishment in de polder gelijk aan vloeken in de kerk. Enkele jaren voor zijn dood merkte Jan Blokker terecht op:
Na de Tweede Wereldoorlog is het jodendom in de christelijke wereld vrijwel heilig verklaard en geen volk dat in die processie zo hard vooroploopt als de Nederlanders.
Dit is een doorslaggevend feit in een klein land vol opportunisten, waar — zodra het om het eigen hachje gaat — de macht blindelings wordt gehoorzaamd. Blokker dienaangaande:
In de Nederlandse geschiedenis is onverschilligheid doorgaans de vriendelijkste houding ten opzichte van joden geweest. Nederlanders hebben altijd precies geweten wie van hun buren een jood was en op elk gewenst moment kon die wetenschap consequenties krijgen: het verraden van joden voor ‘kopgeld’ tijdens de Duitse bezetting is daar maar één vorm van.
Die collaboratie-mentaliteit is diep verankerd in de Nederlandse geest, vandaar dat er procentueel uit Nederland aanzienlijk veel meer joden werden afgevoerd naar de vernietigingskampen dan uit vergelijkbare West-Europese landen als België en Frankrijk. Maar die collaboratie-drift strekte zich uit tot ook de joodse Nederlanders zelf. Zo is bekend dat Lodewijk ‘Asscher uit een Joodse familie [komt] van juristen en diamantairs uit de Amsterdamse wijk De Pijp. Zijn overgrootvader Abraham Asscher was een van de voorzitters van de Joodsche Raad.’
http://nl.wikipedia.org/wiki/Lodewijk_Asscher
De feiten over de Joodse Raad, zoals ook Lodewijk Asscher ze kent:
Op donderdag 13 februari 1941
vond ten huize van Abraham Asscher de constituerende vergadering plaats.
Onmiddellijk daarna zonden beide voorzitters Beauftragter Böhmcker de
lijst met namen van personen die het bestuur vormden van de Joodse Raad
(voornamelijk notabelen):
Er is na de oorlog veel kritiek
geweest op de Joodse Raad. Volgens critici heeft de raad het de nazi’s
alleen maar makkelijker gemaakt. Grotere tegenwerking en meer zand in de
organisatorische molen in plaats van collaboratie hadden misschien veel
levens kunnen redden. Anderzijds wordt gesteld dat het geen zin zou
hebben gehad als Asscher, Cohen of enige andere betrokkene geweigerd had
om in de Joodse Raad zitting te nemen. De ervaring met de Joodse raden
in Polen en Rusland heeft bewezen dat het niet accepteren van de
opdracht, vluchten of zelfmoord plegen door voorzitters en leden geen
verandering in de situatie bracht; er werden door de Duitsers altijd en
meteen (gedwongen) plaatsvervangers gevonden. Ook hebben zij voorzitters
van Joodse Raden en leden die niet serviel genoeg waren constant
gewisseld. Het is dus maar de vraag of andere voorzitters (of leden) het
beter zouden hebben gedaan.
De Joodse Ereraad oordeelde:
‘dat de voorzitters van de Joodsche Raad gefaald hebben in een wereld,
die zelf in gebreke is gebleven.’ Aan het eind spreekt deze ereraad als zijn mening uit:
•dat
het laakbaar is geweest, de opdracht tot vorming van een ‘Amsterdamse
Jodenraad’ en het voorzitterschap van deze raad (wat
verantwoordelijkheid jegens de Duitsers medebracht) uit handen van de
Duitsers te hebben aanvaard;
•dat
het laakbaar is geweest, het Joodse Weekblad te blijven uitgeven, toen
eenmaal bleek, dat het de Duitsers van meer nut dan de Joden moest zijn,
waarbij de Ereraad tevens herinnert aan zijn afkeurend oordeel over een
aantal berichten, die hiervoor zijn genoemd;
•dat het laakbaar is geweest, medewerking te verlenen aan een aantal anti-Joodse maatregelen, zoals het uitgeven van de Jodenster en het verzenden van bevelen om naar Westerbork te vertrekken;
•dat
de wijze, waarop de voorzitters de weigerachtigen tot het geven van de
bijdrage tot de eerste heffing aanschreven, laakbaar is geweest;
•dat
de medewerking, verleend bij de selectie voor deportatie, in het
bijzonder de medewerking in mei 1943, zeer laakbaar is geweest.
Abraham Asscher wees het vonnis van de hand, hij sneed alle banden met de Joodse gemeenschap door.
Op 6 november 1947 werden Cohen
en Asscher op last van N.J.C. Sikkel, procureur-fiscaal van het
Bijzonder Gerechtshof te Amsterdam, gearresteerd en opgesloten in het
Huis van Bewaring aldaar, wegens medewerking aan de vijand waardoor de
Joodse deportatie in belangrijke mate zou zijn vergemakkelijkt. Na een
maand werden ze in afwachting van een eventuele berechting voorlopig
vrijgelaten. In 1951 werd van strafvervolging van Cohen afgezien
(Asscher was in 1950 overleden) op gronden aan het algemeen belang
ontleend.
Gezien Abraham Asscher’s reactie op de naoorlogse publieke veroordeling van de ‘zeer laakbare… medewerking, verleend bij de selectie voor deportatie, in het bijzonder de medewerking in mei 1943,’ kan het niet anders dan dat ‘het vonnis’ van de eigen joodse gemeenschap een
psychisch trauma heeft achtergelaten bij de familie Asscher, een open
wond die maar niet genezen wil, om de simpele reden dat de geschiedenis
een voldongen feit is. Een trauma, zeker nadat in de loop van de jaren
zestig algemeen duidelijk werd hoe erg de joodse Nederlanders hadden
geleden. Dit moet een onuitwisbaar stempel op het bewustzijn van
Lodewijk Asscher hebben gedrukt, net zoals dit bij NSB-kinderen
heeft gedaan. Het verklaart zijn hypergevoelige reacties zodra hij ook
maar vermoedt dat iets antisemitisch kan worden uitgelegd. Het verklaart
ook het feit dat hij geen kritiek op Israel kan verdragen en waarom hij
als minister van Werkgelegenheid, die overigens er niet in slaagt werk
te creëren, zich onmiddellijk bemoeit met ‘joodse zaken,’ die niets te
maken hebben met zijn vakgebied. Hij stelt zich roomser dan de paus op,
plus royaliste que le roi, of anders gezegd: zionistischer dan de Joodse
burgers in Israel die felle kritiek uiten op het zionistisch fascisme
van hun staat. Zijn ‘maag keerde om,’ wat dus een fysieke reactie
is, een merkwaardig fenomeen voor een politicus die zelf geen enkele
moeite heeft met het feit dat de Israelische marine met onderzeeboten,
uitgerust met nucleaire wapens, deelneemt aan NAVO-oefeningen en
voor de kust van Iran varen, een politicus die het doodnormaal vindt dat
Nederland en de Europese Unie, in haar geheel, weigert het Associatieverdrag met Israel op te schorten zolang de zogeheten ‘Joodse staat’ de mensenrechten en het internationaal recht massaal blijft schenden. Geen enkele fysieke reactie
levert dit bij hem op. Dat kan ook niet, gezien zijn eigen geschiedenis
en zijn eigen handelen. Hij kan zich alleen identificeren met het
zionistisch extremisme van Israel,
en kennelijk niet met de meer dan 500 Palestijnse kinderen die onlangs
door Israel zijn vermoord. Gezien het feit het Nederlandse kabinet geen
stappen onderneemt tegen Israel, kunnen we er vanuit gaan dat ook
vicepremier Asscher het bovendien acceptabel vindt dat het zionistisch
regime bewust oorlogsmisdaden pleegt, zoals ondermeer blijkt uit de volgende verklaring van de Israelische commandant Gadi Eisenkot, GOC Northern Command, die het volgende heeft opgemerkt.
‘What happened in the Beirut suburb of Dahiya in 2006 will happen in every village from which shots are fired in the direction of Israel,’ Eisenkot said to journalists from Yedioth Ahronoth. ‘We will wield disproportionate power against every village from which shots are fired on Israel, and cause immense damage and destruction. From our perspective, these are military bases. This isn’t a suggestion. This is a plan that has already been authorized.’
Source: http://www.haaretz.com/hasen/spages/1027755.html
En eveneens de volgende schendingen
van het internationaal recht leiden er niet toe dat Lodewijk Asscher en
zijn kabinet stappen ondernemen tegen Israel.
Revealed: the Palestinian children killed by Israeli forces
MORE CHILDREN THAN PALESTINIAN
FIGHTERS ARE BEING KILLED IN ISRAEL’S OFFENSIVE ON GAZA, ACCORDING TO
THE UN. SHOWN HERE ARE THE NAME, AGE, AND SEX OF 132 OF THOSE CHILDREN,
RECORDED BY THE AL MEZAN CENTRE FOR HUMAN RIGHTS.
Fighting in Khuza’a Shows Grave Dangers to Families Seeking Safety
AUGUST 4, 2014SON, MIDDLE EAST AND NORTH AFRICA DIRECTOR
(Gaza) – Israeli forces
in the southern Gaza town of Khuza’a fired on and killed civilians in
apparent violation of the laws of war in several incidents between July
23 and 25, 2014. Deliberate attacks on civilians who are not
participating in the fighting are war crimes.
Operation Protective Edge has
not officially ended, but the IDF’s Technological and Logistics
Directorate (known as Atal in Hebrew) has released a number of figures
it collected throughout the month-long conflict.
Some of the numbers published
reveal what many in the IDF already knew, and one senior officer echoed
on Thursday: ‘It was basically a preview of what will happen in the next
war with Lebanon, where we will have 80 Shuja’ias (buurten svh)and a significant hit on the economy.’
Dat een vicepremier persoonlijke
frustraties zijn politieke handelingen laat bepalen, is ronduit
verwerpelijk. Waar staan hij en zijn PVDA eigenlijk voor? En waar staat
de mainstream polderpers voor?
Israeli forces have killed scores of Palestinian civilians in
attacks targeting houses full of families which in some cases have
amounted to war crimes, Amnesty International has disclosed in a new report on the latest Israeli operation in the Gaza Strip.
Families under the Rubble: Israeli attacks on inhabited homes details
eight cases where residential family homes in Gaza were attacked by
Israeli forces without warning during Operation Protective Edge in July
and August 2014, causing the deaths of at least 104 civilians including
62 children. The report reveals a pattern of frequent Israeli attacks
using large aerial bombs to level civilian homes, sometimes killing
entire families.
“Israeli forces have brazenly flouted the laws of war by carrying
out a series of attacks on civilian homes, displaying callous
indifference to the carnage caused,” said Philip Luther, Director of the
Middle East and North Africa Programme at Amnesty International.
“The report exposes a pattern of attacks on civilian homes by
Israeli forces which have shown a shocking disregard for the lives of
Palestinian civilians, who were given no warning and had no chance to
flee.”
The report contains numerous accounts from survivors who describe
the horror of frantically digging through the rubble and dust of their
destroyed homes in search of the bodies of children and loved ones.
In several of the cases documented in the report, possible
military targets were identified by Amnesty International. However the
devastation to civilian lives and property caused in all cases was
clearly disproportionate to the military advantages gained by launching
the attacks.
“Even if a fighter had been present in one of these residential
homes, it would not absolve Israel of its obligation to take every
feasible precaution to protect the lives of civilians caught up in the
fighting. The repeated, disproportionate attacks on homes indicate that
Israel’s current military tactics are deeply flawed and fundamentally at
odds with the principles of international humanitarian law,” said
Philip Luther.
In the single deadliest attack documented in the report, 36
members of four families including 18 children were killed when the
three-storey al-Dali building, was struck. Israel has not announced why
the building was targeted, but Amnesty International has identified
possible military targets within the building.
The second deadliest attack appears to have targeted a member of
the al-Qassam Brigades, Hamas’ armed wing, who was outside the Abu Jame’
family home. The house was completely levelled killing 25 civilians
including 19 children. Regardless of the intended targets, both of these
attacks constitute grossly disproportionate attacks and under
international law, they should have been cancelled or postponed as soon
as it was evident that so many civilians were present in the house.
Israeli officials have failed to give any justification for
carrying out these attacks. In some of the cases in this report Amnesty
International has not been able to identify any possible military
target. In those cases it appears that the attacks directly and
deliberately targeted civilians or civilian objects, which would
constitute war crimes.
In all of the cases researched by Amnesty International no prior
warning was given to residents of the homes which were attacked. If it
had been given, excessive loss of civilian lives could clearly have been
avoided.
“It is tragic to think that these civilian deaths could have been
prevented. The onus is on Israeli officials to explain why they chose to
deliberately flatten entire homes full of civilians, when they had a
clear legal obligation to minimize harm to civilians and the means of
doing so,” said Philip Luther.
The report highlights the catastrophic consequences of Israel’s
attacks on homes, which have shattered the lives of entire families.
Some of the homes attacked were overflowing with relatives who had fled
other areas of Gaza in search of safety.
Survivors of an attack on the al-Hallaq family home described
horrifying scenes of strewn body parts amid the dust and chaos after
three missiles struck the house.
Khalil Abed Hassan Ammar, a doctor with the Palestinian Medical
Council and a resident in the building said: “It was terrifying we
couldn’t save anyone…. All of the kids were burnt, I couldn’t tell which
were mine and which were the neighbours’…We carried whoever we were
able to the ambulance… I only recognized Ibrahim my eldest child, when I
saw the shoes he was wearing…I had bought them for him two days
before.”
Ayman Haniyeh, one of the neighbours, described the trauma of trying to search for survivors:
“All I can remember are the bits and pieces I saw of bodies,
teeth, head, arms, insides, everything scattered and spread,” he said.
One survivor of the same attack described hugging a bag full of the
“shreds” of her son’s body.
Israel has so far failed to even acknowledge any of the attacks
detailed in the report and has not responded to Amnesty International’s
requests for explanations of why each of these attacks took place.
At least 18,000 homes were destroyed or rendered uninhabitable
during the conflict. More than 1,500 Palestinian civilians including 519
children were killed in Israeli attacks carried out during the latest
Gaza conflict. Palestinian armed groups also committed war crimes,
firing thousands of indiscriminate rockets into Israel killing six
civilians including one child.
“What is crucial now is that there is accountability for any
violations of international humanitarian law that have been committed.
The Israeli authorities must provide answers. The international
community must take urgent steps to end the perpetual cycle of serious
violations and complete impunity,” said Philip Luther.
Given the failure of Israeli and Palestinian authorities to
independently and impartially investigate allegations of war crimes, it
is imperative that the international community support the involvement
of the International Criminal Court (ICC).
Amnesty International is renewing its calls on Israel and the
Palestinian authorities to accede to the Rome Statute and grant the ICC
the authority to investigate crimes committed in Israel and the Occupied
Palestinian Territories (OPT). The organization is also calling for the
UN Security Council to refer the situation in Israel and the OPT to the
ICC so that the prosecutor can investigate allegations of crimes under
international law by all parties.
Israel has continued to deny access to Gaza for international
human rights organizations including Amnesty International and the
organization has been forced to conduct its research for this report
remotely, supported by two fieldworkers based in Gaza. Israel has also
announced that it will not co-operate with the Commission of Inquiry
established by the UN Human Rights Council.
“Failing to allow independent human rights monitors into Gaza
smacks of a deliberately orchestrated attempt to cover up violations or
hide from international scrutiny. Israel must cooperate fully with the
UN Commission of Inquiry and grant international human rights
organizations such as Amnesty International immediate access to Gaza to
prove its commitment to human rights,” said Philip Luther.
Voor meer berichten op dit blog over de hopeloze situatie van de Palestijnen, klik op het label: Jodenvervolging, WOII, collaboratie, Palestijnen, Gazastrook, West Bank, Israël, Asscher, Arafat, Hamas, Hajo Meijer, Een Ander Joods Geluid, en/of bloedbad, onder dit bericht.
Het is intussen een dik cliché, de woorden: je denkt alles wel te weten, wat er aan smeerlapperij is gepasseerd en dagelijks voorbijkomt, tot…… Gisteren in OVT, vertelde de directeur van herdenkingskamp Westerbork terloops, dat de bevrijde joodse Nederlanders van kamp Westerbork, pas in augustus 1945 naar huis mochten……… Hoe is ‘t godverdomme mogelijk? Een één tweetje van de landelijke overheid en de lokale overheden??? De lokale besturen zaten natuurlijk niet te wachten, op ex-gevangenen (die niets hadden misdaan), die hun huis terug kwamen eisen, huizen die voor het overgrote deel na het afvoeren van de bewoners, door nazi-trouwe Nederlanders werden ingenomen………. Hoe is het anders mogelijk, dat men die mensen niet eerder liet gaan???? Gelukkig lapte een deel van deze gevangenen, dit belachelijke verbod aan hun laars en verlieten het kamp.
Overigens worden de laatste geheime archieven over WOII pas in 2050 vrij gegeven….. Als ze tegen die tijd nog bestaan. De gemuteerde Zeeuwse kleiaardappel Balkenende, durfde als minister-president en godbetert ‘geschiedkundige’ te zeggen, dat die archieven maar beter voorgoed gesloten kunnen blijven…… Ja, veronderstel dat de Nederlander nog eens geconfronteerd wordt, met alle smerige streken van het koningshuis en andere bestuurders en machthebbers in die oorlog……
Zelfs Thomas Ross, niet ‘echt een liefhebber’ van het koningshuis, heeft zich voor het oranje propaganda karretje laten spannen, zoals gistermorgen in het OVT programmaonderdeel ‘Het spoor terug’, waar een deel van de serie ‘De oorlogskoningin’ te horen was. De hoofdpersoon koningin Wilhelmina, zou op advies van een dominee in Londen, niets hebben gezegd over het lot van de Nederlandse joden, in haar praatje voor het Nederlandse volk, bij ‘Radio Oranje’, hoewel ze dat wel wilde doen……. Joden interesseerden Wilhelmina al helemaal niet, zo wilde ze voor de oorlog, in een straal van 50 kilometer rond haar kasteel Het Loo, geen gevluchte Duitse joden zien. Volgens Ross, heeft ze dus geworsteld met die vraag in Londen en heeft ze zich door een dominee om laten lullen, met het argument de rest van het Nederlandse volk niet voor het hoofd te stoten…… ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! ha! Alsof het Nederlandse volk niet ongelofelijk pissig was, dat deze belasting uitvreter was gevlucht naar Londen………
Voor een ander bericht over deze serie, klik op het label ‘De oorlogskoningin’, onder dit bericht. Voor meer berichten over Wilhelmina en/of OVT en/of WOII, klik op dezelfde plek op het desbetreffende label.
Hoofdredacteur Bert Huisjes* was vanmorgen te gast in het megadomme Mediaforum op Radio1. Het gesprek kwam op de uiterst geringe belangstelling voor het portret van koning pils W.A., ons nationale waterhoofd en zijn pampakoningin van fascistische huize, Maxima. Dit werd volgens Huisjes bericht door de linkse Volkskrant (ha! ha! ha! ha!), na onderzoek blijkt dat er vorig jaar 46 (ha! ha!) zijn besteld. Waarmee de krant beweerd zou willen hebben, dat het koningshuis niet populair is, aldus deze koninklijke drollenpoetser. Nee het koningshuis is ongelofelijk populair, dat blijkt wel uit het ‘uiterst grote aantal’ handtekeningen in het nationale condoleance register voor de dood van Johan Friso……. Dat waren er amper 20.000!!! Echt veel hoor, op een bevolking van 16.000.000……. ha! ha! ha! ha! ha! Volgens Huisjes stelde het nog maar eens: “Het koningshuis si ‘mateloos’ populair…” ha! ha! ha! ha!
* Huisjes is hoofdredacteur van WNL, dat voor ‘Wakker Nederland’ staat, de reclame leus, die de Telegraaf voor haar krant gebruikt. WNL is dan ook onderdeel van de Telegraaf Mediagroep (TNL). De Telegraaf die het van de daken schreeuwt, dat de publieke omroep teveel subsidie krijgt en het intussen als commerciële mediagroep voor elkaar kreeg, zelf subsidie te trekken via deze omroep. Men doet intussen goed haar best, de kreet ‘Wakker Nederland’ te veranderen in ‘Wij Nederland’, zogenaamd via een project, maar de presentatoren noemen deze naam al vaak, bij het begin van bijvoorbeeld een radio uitzending van deze omroep……. De Telegraaf, u weet wel, de krant die wegens verregaande collaboratie tijdens WOII voor onbepaalde tijd werd verboden, maar dat verbod wist de stadhouder van Hitler, prins Bernhard, na een paar jaar van tafel te krijgen…….
Voor nog een bericht over deze oranje uitgeslagen ADHD keffer, klik op ‘Bert Huisjes’, onder dit bericht.
Gistermorgen in OVT, het onderdeel ‘Het spoor terug’, het tweede deel van een radio-documentaire over de Hongerwinter in het nog bezette westen van Nederland, de winter van 1944/45. Te horen was o.a. een radiotoespraak van koningin Wilhelmina, die de hongerende bevolking in het westen ‘een hart onder de riem stak…’ Zij beloofde toentertijd, de bevolking, dat zodra de bevrijding daar was, grote konvooien met voedsel klaar zouden staan, om de nood te ledigen…….
Intussen moest wel de spoorwegstaking, die in september 1944 werd gestart in opdracht van de regering Gerbrandy, gehandhaafd blijven….. De staking die veel te laat, niets meer kon doen aan de deportaties en het leed van het joodse deel van de bevolking, maar die juist wel had gezorgd voor de Hongerwinter……. Bovendien was door handelen van Hitler’s stadhouder voor Nederland, prins Bernhard, operatie Market Garden in het water gevallen. Daardoor konden de nazi-Duitsers het westen, het noorden en een groot deel van de oosterse grens in handen houden en zo behalve het onthouden van voedsel voor de bevolking in het westen, ook nog even een groot deel van het jonge communistisch verzet oprollen en uitmoorden…… Bang als Bernhard en Wilhelmina waren, voor de jonge fanatieke verzetslieden, die na WOII waarschijnlijk een veel te grote rol zouden gaan spelen in de politiek, konden de nazi’s ‘mooi’ het vuile werk opknappen voor Bernhard en Wilhelmina* en deze jonge intellectuele verzetsmensen werden zo geëlimineerd, samen met de angst van voorgenoemde twee schoften. Dit paste overigens in het straatje van de geallieerden en vooral in dat van de VS, die toen al vreesden voor een ‘domino-effect’, een effect waarmee andere Europese staten geïnfecteerd zouden kunnen worden met het ‘communistische virus….’
U begrijpt zeker wel, dat er nog een hele Himalaya aan verborgen smerigheden uit die tijd, in gesloten Nederlandse archieven ligt, archieven die waarschijnlijk pas in 2050 zullen worden geopend, als er niet al grote delen vernietigd zijn…… Vernietigd in staatsbelang en om de stabiliteit te waarborgen………. De gemuteerde Zeeuwse kleiaardappel Balkenende, durfde godbetert als ‘geschiedkundige’ en premier al eens te stellen, dat bepaalde archieven beter voorgoed gesloten kunnen blijven, lees: vernietigd kunnen worden……
Nog wat ‘leuke feiten’ die de revue passeerden: velen gingen op ‘hongertochten’, barre tochten van ondervoede mensen, die bij boeren, voor hun laatste sieraden, voedsel probeerden los te peuteren. Maar daar bleef het niet bij, boeren eisten vaak seks voor wat aardappelen of bieten, ook verkrachtingen van 15, 16, 17 jarige meisjes en jonge vrouwen, door boeren kwamen maar al te vaak voor………..
Ook boden de vrouwen en vriendinnen van opgepakte mannen, voor de Arbeitseinsatz in Duitsland (dwangarbeid), hun lichaam aan de bewakers van deze partners aan, om zo hun geliefden vrij te krijgen…… Dat zet nog eens extra vraagtekens, bij het kaalscheren van ‘nazi-hoeren’, vaak door figuren, die tijdens de bezetting juist als collaborateurs en/of zwarthandelaren hadden gefunctioneerd….. Collaborateurs die, toen ze zagen dat nazi-Duitsland aan de verliezende hand was, zich plotsklaps als ‘verzetslieden’ ontpopten………..
Kortom we zijn flink belazerd na WOII en wat een vieze gore klote zooi hè mensen??!!!
* Die bovendien het parlement na de oorlog aan de kant wilden zetten……..
