Mahmut
Erciyas, voormalig SP raadslid in Oss en ex-SP lid van provinciale
Staten in Noord-Brabant, schreef gisteren een brief
in het Brabants Dagblad, door mij overgenomen van Doorbraak (voor
artikelen van Doorbraak, zie ook de blogs die ik volg, onderaan deze
pagina).
Volkomen
terecht stelt Erciyas dat de SP teveel de oren laat hangen naar een
fascistische beweging als de PVV of de fascisten van Forum voor
Democratie, ofwel door extreem rechtse standpunten over te nemen in
de hoop kiezers te winnen….. Het toppunt op dit gebied is de fractievoorzitter van de Arnhemse SP, Gerrie Elfrink, die vorige week maandag meedeed aan een demonstratie georganiseerd door Constant Kusters, de psychopaat die voorman is van de Nederlandse Volks-Unie…… Meermaals heeft Elfrink aangegeven e.e.a. geen probleem te vinden……. (op een ander tijdstip zal ik hier een bericht aan wijden)
Voorts
stelt Erciyas dat de SP teveel heeft ingezet op het afbreken van de
macht van de EU, terwijl de SP een andere EU zou moeten voorstaan,
dus een echt democratische EU dat niet de belangen van het
neoliberalisme behartigt, maar die van de burgers in de EU (zie ook
de wil van de EU om het TTIP verdrag getekend te willen krijgen,
terwijl dat vrijhandelsverdrag in het belang is van de grote ondernemers en recht ingaat tegen de belangen van de burgers…….) Ofwel we zouden een EEG 2.0 moeten hebben, echter daar is Erciyas het
niet mee eens, nee hij ziet een afgezwakte versie van de huidige EU
als oplossing, een democratisch gekozen EU met een sociaal
gezicht…. Ongelofelijk dan tegelijkertijd te zien dat de gezichten van de EU lidstaten (en daarmee de EU) steeds fascistischer ‘gekleurd raken…..’*
Erciyas
is wat het voorgaande betreft behoorlijk dom bezig, immers de grote
landen in de EU zullen nooit instemmen met een dergelijke EU……
Vreemd en een enorme misser is het feit dat Erciyas vergeet te melden dat de SP al weken voor de verkiezingen werd genegeerd en gedemoniseerd door de reguliere media, alsof dat handelen, zelfs door de zogenaamd onafhankelijke NOS, geen invloed heeft gehad op het stemgedrag voor de EU verkiezingen…… De NOS en anderen die volop propaganda maakten voor PvdA grootoplichter Timmermans……
Lullig van Erciyas dat hij commentaar levert op de wil van de SP een ziekenfonds te introduceren als tegenwicht voor de kapitaal verslindende zorgverzekeraars…… Verzekeraars die bovendien de macht hebben om ziekenhuizen te sluiten (in feite door machtsmisbruik!)…. Bovendien beseft Erciyas niet hoeveel mensen zorg mijden daar ze te weinig inkomen hebben om zich goed te verzekeren en daarmee uiteindelijk in grote problemen komen, niet zelden eindigend in een ziekenhuisopname of zelfs de dood….. (dat laatste is dan wel weer goed voor de inhumane, op grote winsten beluste zorgverzekeraars; ze maken zogenaamd geen winst, echter er liggen miljarden op de planken, waarmee men gegarandeerd op de beurs speculeert……..)
Gelukkig is er goed te leven met de conclusie die Erciyas aan het eind van zijn betoog trekt, waarin hij niet nog eens over zijn visie aangaande de EU schrijft.
Het
Probleem van de SP is haar politieke koers
Het
gaat niet goed met mijn SP. En dit doet velen pijn. De electorale
tegenslagen die de partij te verwerken heeft gehad, hebben weinig te
maken met lage opkomstcijfers, maar vooral met haar koers. De poging
om via een meer “volkse”, gecombineerde strategie van
sociaal-economisch progressivisme én cultureel conservatisme de weg
omhoog te hervinden mislukt zienderogen. De SP staat op een kruispunt
en moet keuzes maken.
Tweeslachtig
In
een situatie van opkomende, reële dreiging van extreem-rechts in
Nederland en de rest van Europa is maar één houding passend: deze
onderkennen en bestrijden. Het is een illusie om te denken dat
socialisten met het inspelen op thema’s die vooral door
nationalisten worden gebezigd – vluchtelingen, arbeidsmigratie en
Europa – zonder authentieke analyses en oplossingen, electorale
winst kunnen boeken.
Toch
geloofde de SP in deze illusie. Partijstandpunten rondom deze thema’s
zijn de afgelopen jaren tweeslachtig geweest. Ze bevatten
progressieve elementen, maar ook concessies aan rechts, en waren
daarom moeilijk te verteren. We hebben geroepen dat de multiculturele
samenleving “als ideaal is mislukt”. We herhalen de fouten die we
hebben gemaakt jegens Turkse en Marokkaanse gastarbeiders door Poolse
arbeiders buiten de deur te willen houden, in plaats van hen
zichtbaar te ondersteunen in hun hunkering naar en strijd voor een
beter bestaan. Via een omweg pleiten we voor hetzelfde als Baudet en
Wilders – strikte regulering van de arbeidsmigratie – zij het dat
we aantekenen dat een dergelijk beleid ook in het voordeel is van
Poolse arbeiders en hun herkomstland. We zijn niet principieel tegen
vluchtelingendeals met Noord-Afrikaanse landen, in de geest van de
deal met Turkije, terwijl we weten dat vluchtelingen nooit humaan
zullen worden opgevangen in het Afrikaanse kustgebied.
Ander
Europa
Rond
Europa zien we een vergelijkbare houding. We zijn EU-kritisch en
verdedigen de natiestaat met de leuze “Brussel niet de baas”. De
kern van onze EU-kritiek zou echter niet gebaseerd moeten zijn op de
angst dat Den Haag macht verliest, maar op het gegeven dat de Unie
een neo-liberaal en ondemocratisch project is. En daarbij zouden we
direct perspectief moeten schetsen door aan te tekenen dat we een
democratisch en sociaal Europa met vervagende grenzen – kortom een
Ander Europa – altijd zullen verkiezen boven een achter de dijken
verscholen samenleving.
Ook
onze terminologie heeft regelmatig een conservatieve bijsmaak. We
blijven halsstarrig de term “elite” gebruiken, terwijl deze
inmiddels volledig is gekaapt door extreem-rechts dat hiermee
verwijst naar vermogende én niet-vermogende “kosmopolieten” en
andere zogenaamde “verraders” van de Nederlandse culturele
eigenheid. Dit terwijl termen als rijk en arm, baas en arbeider toch
meer passen in onze kijk op de wereld. Daarnaast onderschatten we de
politieke potentie van het opkomende activisme in bijvoorbeeld
feministische en anti-racistische hoek en zetten we dit weg als
identiteitspolitiek. We focussen ons te veel op one issue-campagnes,
zoals het Nationaal Zorgfonds, waarvan we de impact overschatten.
Afgestraft
Bovengenoemde
standpunten en stijl zijn niet de producten van het politieke toeval.
Zij passen in de sociaal-conservatieve strategie van de afgelopen
jaren. De partijtop hoopte met een linkse opstelling ten aanzien van
sociaal-economische onderwerpen en een conservatief perspectief op
vluchtelingen, arbeidsmigratie en de EU een nieuw en groter
kiezerssegment achter zich te krijgen. Gemikt werd op een
archetypische, boze witte kiezer die zich nu nog in de invloedssfeer
van PVV en Forum voor Democratie zou bevinden. Betwijfeld moet worden
of dit kiezerstype bestaat; in de grote, hyperdiverse steden vormt
dit in ieder geval niet de meerderheid. Deze sociaal-conservatieve
koers is faliekant aan het mislukken, met als nieuw dieptepunt de
uitslagen van de Europese verkiezingen.
Het
kon ook niet anders lopen. De koers is gestoeld op een miskenning van
de realiteit van het electoraat én het eigen kader. Het feit dat
ruim 40 procent van het SP-kader zich tegen vluchtelingendeals à la
Turkije keerde, was een duidelijk waarschuwingssignaal. Kiezers
straften vervolgens de doorzichtige poging om van twee walletjes te
eten hard af bij de laatste verkiezingen. Niet de kiezers die thuis
bleven, maar progressieve kiezers die een samenhangend alternatief
willen dat rechtvaardig is voor witte en zwarte Nederlanders, Poolse
bouwvakkers én Afrikaanse vluchtelingen. De conservatieve
kiezersgroep die de SP hoopte aan de haak te slaan, hapte niet toe en
koos voor het origineel: vooral Forum voor Democratie en in mindere
mate PVV.
Daarmee is de overwinning van met name de PvdA en
GroenLinks bitter genoeg mede gefundeerd op de haperende
nationaal-linkse strategie van de SP.
De
huidige koers van de SP moet op tafel worden gelegd en vanuit de
partijbasis op een open wijze worden besproken. Dit is een absolute
voorwaarde om het tij te keren. Een einde aan de tweeslachtigheid en
een ruk naar links vormen in mijn ogen de enige weg om uit het dal te
klimmen. We moeten bouwen aan een verbindend en internationalistisch
socialistisch alternatief in een tijd van mondiale ecologische
vernietiging, nationalistische heropleving en brute economische
onrechtvaardigheid. Van de SP een knooppunt maken van verzet tegen
het neo-liberalisme en extreem-rechts; een alliantie van
vakbondsactivisten, anti-racisten, feministen, milieu-, vredes- en
mensenrechtenactivisten. Dit is een moeilijke, maar niet onmogelijke
opgave. Daartoe heeft de SP voldoende veerkracht en creativiteit
binnen haar gelederen.
Mahmut
Erciyas
(Erciyas
was raadslid voor de SP in Oss van 2003 tot 2007 en van 2011 tot
2016, en lid van de Provinciale Staten in Brabant van 2007 tot 2010.
Dit artikel verscheen eerder
vandaag////////////////////////////////////// in
het Brabants Dagblad.)
Labels:
Actiebeweging
Linkse
partijen Nationalisme
Rechtse
opiniemakers
==============================================
* Nu zijn de fascistische partijen , plus de PVV (geen partij maar een beweging, met maar 1 lid: Wilders) in woord nog tegen de EU, maar reken gerust dat dit verandert als de fascisten zien dat ze de grootste fractie in de EU kunnen vormen…… (de natte droom van de fascisten is een door hen bestuurde EU……)
Aan de labels ook toegevoegd ‘CETA’, het intussen al van kracht zijnde vrijhandelsverdrag met Canada en het label ‘ISDS’, de geheime rechtbank voor deze vrijhandelsverdragen, waarbij landen door bedrijven kunnen worden aangepakt als zij bijvoorbeeld producten van dat bedrijf verbieden in eigen land…… De praktijk van dergelijke verdragen toont aan dat afzonderlijke landen bijna altijd aan het kortste eind trekken en naast het betalen van een boete, de producten moeten toestaan op hun binnenlandse markt….. Zie verder ook de berichten onder het label EU verkiezingen. Let
wel: na een aantal berichten volgend op labels als ‘TTIP’ wordt het laatst gelezen bericht telkens
herhaald, dan onder dat laatst gelezen bericht even opnieuw op het
gekozen label klikken, enz. enz.
