Peter
Krauth, een autonome activist werd op 16 november vorig jaar
gearresteerd in Venezuela, daar hij op de opsporingslijst van
Interpol stond. Krauth zou lid zijn geweest van Das K.O.M.I.T.E.E., een
anti-oorlogs groepering die de Duitse rol aan de kaak stelde
in de voortdurende Turkse oorlog tegen de Koerden (waarmee in dit geval de Koerden
in Turkije worden bedoeld)….. Samen met Bernhard Heidbreder en
Thomas Walter zou Krauth eind oktober 1994 een brandaanslag hebben
gepleegd op een gebouw van het Duitse leger in Bad Freienwalde,
waarmee Das K.O.M.I.T.E.E. duidelijk heeft willen maken dat Duitsland
de Turkse overheid steunt in haar oorlog tegen de Koerden, een oorlog die de leden van Das K.O.M.I.T.E.E. genocide op de Koerden noemen, ofwel dit zou de tweede door de Turkse overheid uitgevoerde genocide zijn…….

In april
1995 mislukte een aanslag van Das K.O.M.I.T.E.E. op een in verbouwing
zijnde vrouwengevangenis in Berlin-Grünau (voormalig
Oost-Duitsland), die werd omgebouwd tot deporatiegevangenis van
Duitsland. Deze aanslag was een protest tegen de vluchtelingenpolitiek van
Duitsland, waar ook destijds veel Koerdische vluchtelingen niet werden erkend
als zodanig en werden gedeporteerd en overgeleverd, recht in de handen van martelbeulen in Turkije……. (dit terwijl Turkije oorlog voerde tegen de Koerdische bevolking in het oosten van het land; me dunkt een uiterst legitieme reden om te vluchten en asiel aan te vragen…..)

Das
K.O.M.T.E.E. hield overigens op te bestaan in 1995.

Het meest foute aan de relatie van Duitsland met Turkije was wel dat het land wapens leverde waarmee de Turkse staat grootschalige terreur uitoefende tegen de Koerden, terwijl men in Duitsland de PKK op de terroristenlijst zette, ofwel de verdedigers van de Koerdische bevolking werden als terroristen weggezet en de Turkse terreurstaat werd op grote schaal van wapens voorzien door Duitsland….. Ongelofelijk!!

In 1990 stationeerde Duitsland zelfs militairen in Turkije, in 2012 plaatste het Duitse leger Patriotraketten in Turkije (operationeel vanaf eind januari 2013), dit tegen aanvallen van het Syrische leger, terwijl de werkelijke agressor nu juist Turkije zelfs was en nog steeds is, neem de laatste inval van het Turkse leger in de Syrische provincie Idlib, waar dit leger terreurgroepen (‘rebellen’) beschermt, waaronder zelfs IS strijders, sterker nog: Turkije heeft de gevangengenomen terroristen in Idlib bevrijd…… Dan te bedenken dat Turkije NAVO lid is……

De Koerden en met name de PKK staan intussen weer in het ‘internationale verdachtenbankje’, nadat de wereld dit vervolgde volk in de armen sloot, vanwege de succesvolle strijd tegen IS (ISIS)….. Waar IS nooit macht zou hebben kunnen uitoefenen als de VS niet haar illegale oorlog tegen Irak begon in 2003, waar dezelfde VS deze terreurorganisatie heeft voorzien van wapens, munitie, rollend oorlogstuig, training en zelfs vervoer van Libië naar Irak (en Syrië)……

Lees het
volgende artikel van Doorbraak, waarin ook de verklaring van
Das K.O.M.I.T.E.E. over de aanslag tegen het Duitse leger in 1994,
waarin o.a. wordt uitgelegd wat Duitsland aan wapens heeft verkocht
en zelfs weggegeven aan het Turkse leger. Zoals een groot deel van de
wapens van het opgeheven Oost-Duitse leger (wapens in de breedste zin
van het woord, dus inclusief tanks en raketten) Alleen die gegevens
zouden je kunnen doen besluiten Das K.O.M.I.T.E.E. gelijk te geven
met haar intussen al ‘verjaarde’ aanslag:

Ondergedoken
en opgespoord

Geplaatst
op 11
februari 2020

Een
autonome activist uit Berlijn, die 24 jaar in het buitenland leefde,
werd onlangs in Venezuela gearresteerd, ondanks dat hij er een
asielverzoek had ingediend. Op 16 november werd Peter Krauth
gearresteerd op het vliegveld El Vigia in Venezuela. Op 23 november
werd hij naar Caracas overgebracht waar hij sindsdien wordt
vastgehouden in een bureau van Interpol, in afwachting van
uitlevering aan Duitsland. Net als eerder Bernhard Heidbreder en
Thomas Walter, wordt Krauth er door het Duitse Openbaar Ministerie
(BAW) van beschuldigd lid te zijn geweest van Das Komitee, een
autonome militante groep die zichzelf in 1995 heeft opgeheven.

Das Komitee pleegde eind oktober
1994 een brandaanslag op een gebouw van het Duitse leger in Bad
Freienwalde, om zo te wijzen op de samenwerking van het Duitse leger
met het Turkse leger: Duitsland doet mee aan de oorlog tegen de
Koerden (de bijbehorende verklaring lees je hieronder). Daarop volgde
een tweede actie: in april 1995 probeerde Das Komitee in
Berlin-Grünau een in aanbouw zijnde deportatiebajes op te blazen. In
hun verklaring van september 1995, getiteld “Net ernaast is ook
mis”, schreven ze: “Massa-uitzettingen vormen een garantie voor
‘vrede in het binnenland’ en vormt de kern van de
imperialistische vluchtelingenpolitiek (…) In Berlijn wordt met dit
doel een voormalige vrouwengevangenis uit de tijd van de DDR in
Grünau verbouwd. Met wel 400 plekken wordt de capaciteit voor
uitzettingen in Berlijn meer dan verdubbeld.”

Maar de actie mislukte doordat een
politiepatrouille twee auto’s in de buurt van de bajes in de gaten
kreeg, ze doorzocht en springladingen en ander materiaal voor de
actie vond. Als gevolg daarvan belandden Krauth, Heidbreder en Walter
op de opsporingslijst van de nationale recherche (BKA) en doken ze
onder. Daarna ontbond Das Komitee zichzelf.

De drie ondergedoken mannen leven
sinds 24 jaar in ballingschap, buiten het bereik van de Duitse
veiligheidsinstanties. Het plannen van een bomaanslag verjaart pas na
veertig jaar (2035) en daarom worden ze nog altijd via een
internationaal arrestatiebevel gezocht.

Bernhard Heidbreder werd al in juli
2014 door de BKA in Venezuela ontdekt en daarop gearresteerd. In
oktober 2015 werd een uitleveringsverzoek van Duitsland afgewezen
door een uitspraak van het hoogste rechtscollege in Venezuela, de
Tribunal Supremo de Justicia (TSJ). Motivatie: de daden waarvan
Heidbreder wordt beschuldigd, zijn in Venezuela al lang verjaard.
Desalniettemin zat hij na de uitspraak nog negen maanden in de
gevangenis.

Heidbreder vroeg daarop in 2016
asiel aan. En ook Krauth en Walter dienden in 2017 asielverzoeken in.
Sindsdien wachten ze op een positief besluit van de Nationale
Vluchtelingencommissie in Caracas (Conare), dus op erkenning als
politieke vluchtelingen.

Maar toch werd Krauth plots op basis van het
arrestatiebevel van Interpol gearresteerd. Hij zit nu opgesloten in
een bureau van Interpol in afwachting van een rechterlijke uitspraak.

Zijn situatie schetst hij in een brief van december als volgt: “Het
is eerder een tijdelijk onderkomen dan een gevangenis. We zitten hier
met z’n elven op twintig vierkante meter en dat zonder raam, met
alleen airconditioning. De enige afwisseling is ’s morgens 10
minuten naar het toilet en ’s middags 15 minuten. Verder hebben we
een of twee dagen per week geen water (toelichting: dan kan het
toilet niet worden doorgespoeld), heeft de cel slechts één matras
en is de magnetron het enige meubilair. Niet zo makkelijk dus
allemaal, en daarbij slechts 25 minuten bezoek per week.”

Verder in de brief van Krauth:
“Desondanks is de solidariteit groot. Het eten wordt verdeeld
wanneer iemand niets heeft (toelichting: het eten moet door vrienden
of familie worden gebracht, en wanneer je niemand hebt, dan heb je
niets te eten) en er zijn nog meer problemen. Voor de rest gaat het
prima…. omdat ik weet dat jullie er zijn, jullie solidariteit en
ondersteuning.”

Solidariteit met de drie
onderduikers

Na de arrestatie van Heidbreder in
2014 vormde zich in Berlijn een solidariteitsgroep die zich voor zijn
vrijheid inzette. Op hun website “ende!
aus! Basta!!! Aufhebung der Haftbefehle im Komitee Verfahren”
zijn de recente persverklaring over de arrestatie van Peter, de
campagne tegen de criminalisering van de drie in ballingschap,
diverse artikelen uit de pers en achtergrondinformatie over Das
Komitee te vinden. Op het documentairefestival in Leipzig werd
daarnaast in oktober 2019 de muziekfilm en documentaire “Gegen
den Strom – ondergedoken in Venezuela” met de musicus Mal
Élevé en Thomas Walter voor het eerst vertoond. De film schetst,
naast het dagelijks leven, ook ideeën en ervaringen rond vluchten en
het leven in ballingschap. In de film uit Rafael Uzcátegui,
politicus van de Patria para Todos (PPT), zich positief over de
aanslag in Berlin-Grünau: “Ze worden ervan beschuldigd een actie
voor de vrede te hebben gevoerd, niet voor oorlog. Die
vluchtelingengevangenis die er ooit was, maar die er nu gelukkig niet
meer is, staat voor oorlog”.

LET OP: DEZE PLEK BEVAT IN HET ORIGINEEL DE TRAILER VAN ‘GEGEN DEN STROM V2-2’ VAN CORSO FILM, ZIE DAARVOOR HET ORIGINEEL. (ik kan deze trailer niet overnemen)

Hier de volledige verklaring
van Das K.O.M.I.T.E.E. na de aanslag op het gebouw van het Duitse
leger in Bad Freienwalde (1994).

Duitsland doet mee aan de
oorlog in Koerdistan

Op 27 oktober 1994 hebben we een
gebouw van de Duitse landmacht in Bad Freienwalde met een brandbom
verwoest. Duitsland doet mee aan de volkerenmoord in Koerdistan –
militair, economisch en politiek.

“Turkije was in het verleden
vanwege haar strategische ligging aan de zuidoostflank van de NAVO
een steunpilaar van onze veiligheid. Momenteel, en in de toekomst,
wordt het land alleen maar belangrijker gelet op de ontwikkeling in
het zuiden van de vroegere Sovjet-Unie en in landen van het
Midden-Oosten en Azië. Een democratisch en sterk Turkije kan en moet
een stabiliserende rol spelen voor de verhouding van deze regio ten
aanzien van Europa (…) Deze militaire hulp (…) volgt de lijn van
eerdere Duitse regeringen en is vooral ook in het belang van de
Atlantische alliantie.” (Helmut Kohl tijdens het parlementsdebat
van 2 maart 1994, waarbij het tijdelijke wapenembargo tegen Turkije
centraal stond.)

Deze verklaring maakt het belang
van de Bondsrepubliek Duitsland bij een stabiel Turkije glashelder en
onderbouwt de Duitse betrokkenheid bij de oorlog in Koerdistan.
Turkije krijgt de rol van regionale macht toebedeeld nadat ze erin
geslaagd is om zich op internationaal niveau als de enige betrouwbare
partner in de regio te profileren. Zo wees de Duitse minister van
Buitenlandse Zaken Kinkel in januari 1994 in Ankara – kort na een
Brusselse NAVO-top van Duitsland, Engeland en Turkije –
nadrukkelijk op de “strategische betekenis” van Turkije binnen de
nieuwe veiligheidsarchitectuur van Europa ten opzichte van Azië
(Tageszeitung, 21 januari 1994). Concreet neergezet als enerzijds een
bolwerk tegen de opmars van fundamentalistische groepen uit het
Midden-Oosten, en anderzijds om een hernieuwde machtsuitbreiding van
Rusland naar de nieuwe republieken in de Kaukasus en Azië te
verhinderen. De laatstgenoemde functie komt ook Turkije zelf zeer
gelegen: de zogenaamde ‘Turkse’ staten (Azerbeidzjan, Kazachstan,
Kirgizië, Oezbekistan en Turkmenië) worden door Turkije beschouwd
als “natuurlijke” invloedzones en als “broeder-staten met
gemeenschappelijk historisch erfgoed en culturele verbindingen”.
Een eerste stap om deze hegemoniale aanspraken in de regio te
verwezenlijken, vormt het op 19 oktober 1994 in Istanboel met de
‘Turkse’ republieken ondertekende verdrag voor een “toekomstige
intensivering van de politieke en culturele betrekkingen”.

Het is deze geopolitieke positie
van Turkije die elke dag talloze Koerden het leven kost. Deze
regionale functie vormt de reden waarom de genocide op het Koerdische
volk wordt toegestaan en ondersteund door de westerse staten zonder
dat het tot serieuze consequenties leidt. Het zijn deze
bovengeschikte belangen die voor alles gaan.

Duitsland is de belangrijkste
steunpilaar waar het regime in Ankara op kan bouwen. De drieduizend
man sterke antiterreureenheid “Zwarte Kevers”, die berucht zijn
om hun moordenaarsmentaliteit, werd door de Duitse GSG 9 opgeleid.
Elk jaar worden er Turkse “studenten” opgeleid aan de militaire
academie van de Duitse landmacht en de verschillende
politiehogescholen. Turkije is al jarenlang de grootste afnemer van
de inmiddels op een na grootste wapenexporteur ter wereld, Duitsland.
De export van militair materieel van Duitsland naar Turkije bedroeg
tussen 1964 en 1994 6,3 miljard Duitse mark.

De bijzondere waarde van
de officieel als “NAVO-defensiehulp” betitelde leveringen, op een
schaal waarmee een compleet leger kan worden voorzien, is dat ze
gratis zijn. In dat bedrag zijn de kosten voor goedkope leningen voor
militaire aankopen (exportkredietgaranties) en de “reguliere”
Turkse militaire aankopen nog niet meegenomen. De “NAVO-defensiehulp”
die Turkije sinds een NAVO-besluit vanaf 1964 krijgt, loopt echter
eind 1994 af. Bovenop het bedrag voor de laatste jaren 1992 tot 1994
van telkens 68 miljoen Duitse mark van het budget van het ministerie
van Buitenlandse Zaken, heeft Bonn nog een extra materiële hulp van
1,5 miljard Duitse mark toegekend. Daarbij ging het om een gratis
verstrekking van materieel van het voormalige Oost-Duitse leger.

De dimensies van de Duitse
militaire schenkingen worden duidelijk als we ze concreet bekijken.
Slechts enkele voorbeelden: 30 Phantom-straaljagers, 170 tanks, 300
pantservoertuigen BTR-60PB (van het voormalige Oost-Duitse leger),
537 pantservoertuigen van het type M-113, 1.000 lucht-luchtraketten,
5.000 pantservuisten RPG-7 (van het voormalige Oost-Duitse leger) met
200.000 granaten, meer dan 300.000 semiautomatische geweren
Kalasjnikov (van het voormalige Oost-Duitse leger), 175.000
gasmaskers.

Naast de militaire hulp aan Turkije
in het kader van de NAVO wil de Bondsregering ook een omvangrijke
private handel met Turkije mogelijk maken: in een mededeling aan het
parlement berichtte het ministerie van Financiën over
onderhandelingen van het Turkse ministerie van Defensie met Duitse
firma’s. Daarbij zou het gaan om “de levering van 115 diepladers
voor het vervoer van tanks” en om tien helikopters. Bonn zou voor
een bedrag van 120,7 miljoen Duitse mark garant willen staan.
Momenteel wordt er onderhandeld over leveranties met een totale
waarde van 1,8 miljard Duitse mark (Neues Deutschland, 21 september
1994). Dat het NAVO-hulpprogramma in 1995 ten einde loopt betekent in
geen geval een einde aan de wapenleveranties. Integendeel, de
“private” handel van de Duitse oorlogsindustrie, waarvan de
publieke opinie in het ongewisse kan worden gelaten, van met name
Siemens en tot Daimler-Benz behorende bedrijven als AEG, Dornier,
MBB, MTU en andere, gaat gewoon door. Dornier leverde
Stinger-luchtafweersystemen, DASA repareerde Phantom-straaljagers. De
Leopard-I-tank wordt door Klaus-Maffei speciaal voor Turkije
omgebouwd. Na de verwoesting van de Koerdische stad Sirnak, midden
augustus 1992, werden daar Duitse granaten van Duitse Leopard-I-tanks
gevonden. De Koerd Mesut Dünder werd achter een BTR-60
pantservoertuig aan gesleept tot de dood erop volgde. De ongeveer
40.000 “dorpswachters”, lakeien in dienst van de Turkse
“veiligheidstroepen”, zijn voor het overgrote deel met G3-geweren
van de firma Heckler & Koch uitgerust. De meer dan 300.000
Kalasjnikov-geweren worden vooral door de geheime politie afgenomen
en door de deels als Koerden geklede speciale eenheden, de
“Özel-teams” die met kopgeld worden betaald.

Lange tijd werd het inzetten van
Duitse wapens tegen de Koerdische guerrilla en de burgerbevolking
door het ministerie van Buitenlandse Zaken ontkend. Later, toen dat
vanwege voorliggende bewijzen niet meer mogelijk was, werd het als
niet conform de verdragen bekritiseerd. De bewijzen voor deze inzet
leidden in het voorjaar tot een tijdelijk wapenembargo. In feite ging
het daarbij om een schijngevecht. Volgens paragraaf 13 van het in
1991 in Rome overeengekomen NAVO-concept kan de veiligheid van een
land ook door terreur en sabotage in gevaar worden gebracht, wat ook
bij binnenlandse conflicten het gebruik van geweld toestaat. Uit het
NAVO-concept: “De veiligheid van het bondgenootschap moet echter
ook rekening houden met de wereldwijde context. De
veiligheidsbelangen van het bondgenootschap kunnen ook door andere
risico’s worden geraakt (…) onderbreking van toevoer van
essentiële hulpbronnen, terreur en sabotage.”

Daarmee onderbouwt
de Turkse regering haar militair optreden in Turks-Koerdistan. De
inzet van Duits wapentuig zou “alleen in de strijd tegen
terroristen” plaatsvinden, wat met de NAVO-richtlijnen in
overeenstemming is. Voor deze argumentatie heeft ook de bondsregering
“alle begrip” (woordvoerder van Buitenlandse Zaken Hans
Schumacher). Tijdens zijn bezoek aan Turkije in juli 1993 verklaarde
de inspecteur-generaal van het Duitse leger, Klaus Naumann, na
gesprekken met de voorzitter van de generale staf Dogan Güres en
minister van Defensie Nevzat Ayaz, dat de inzet van Duitse wapens in
Koerdistan “gelet op de omstandigheden als geheel legitiem” moest
worden beschouwd.

De Duitse leveranties van militair
materieel met een omvang waarmee een compleet leger kan worden
uitgerust, maakten het voor het Turkse leger mogelijk om onder het
Koerdische volk bloedbaden aan te richten: de afgelopen twee jaar
werden er 1.500 dorpen met de grond gelijk gemaakt, vier miljoen
Koerden zijn op de vlucht. In augustus 1994 werd bekend dat Koerden
in concentratiekampen werden gejaagd, gemarteld en ook werden
vermoord.

Zonder de politieke, economische en militaire ondersteuning
van Duitsland zou Turkije niet in staat zijn geweest deze
volkerenmoord op de Koerden te begaan. Zonder te overdrijven kan
worden gesteld dat Duitsland nu voor Turkije dezelfde betekenis heeft
als de Verenigde Staten eerder had voor Vietnam en Midden-Amerika. In
september begon de meest recente verwoesting door het Turkse leger,
die nu nog gaande is. Alleen al in de afgelopen vier weken werden
dertig dorpen in de provincie Dersim ontvolkt en met de grond gelijk
gemaakt. De bossen in de regio rondom Dersim worden sinds augustus
tot op de dag van vandaag voortdurend via luchtaanvallen in brand
gezet.

De krant “Özgür Ülke” vernam
van een hogere Turkse officier dat de Turkse strijdkrachten voor het
in brand steken van dorpen de militaire code “Actie Rome”
gebruiken – een verwijzing naar de vernietiging van Rome door
keizer Nero. Volgens verhalen die soldaten aan de krant vertelden, is
de verwoesting tot nu toe slechts de opmaat voor de vernietiging van
nog eens 150 dorpen en gehuchten in de regio.

Duitsland als verlengde arm
voor de opstandsbestrijding in West-Europa!

Ofwel: “Men laat vrienden ook in
moeilijke tijden niet in de steek!” (Klaus Kinkel).

De hetze tegen de in Duitsland
levende Koerden heeft een nieuw hoogtepunt bereikt. Met een
criminalisering die al jaren duurt, hun vervolging, arrestatie en
uitzetting, met processen tegen vermeende PKK-leden, met paragraaf
129a in het proces van 1986 in Düsseldorf tegen de PKK, en tenslotte
in 1993 door het verbod op de PKK en het verbieden van 42 Koerdische
verenigingen, heeft de Bondsrepubliek in Europa een tweede front in
de oorlog tegen de Koerdische bevrijdingsstrijd geopend. De
Bondsrepubliek heeft binnen de Europese Unie de leiding en neemt het
voortouw bij het oprollen van Koerdische organisaties (na Duitsland
werden ook in andere landen van de EU, bijvoorbeeld Frankrijk,
verenigingen verboden). Daarmee heeft Duitsland zich op haar
territorium bewezen als de meest betrouwbare partner van het Turkse
militaire apparaat en het van haar afhankelijke politieke systeem.

In september 1993, tijdens het
staatsbezoek van de Turkse minister-president Tansu Çiller aan Bonn,
werd het verbod van de PKK al definitief toegezegd. Zo vormden de
gewapende acties van de PKK in de Bondsrepubliek, van slechts enkele
weken later, weliswaar de aanleiding, maar niet de eigenlijke reden
voor het verbod. Daarmee heeft Duitsland binnen de Europese Unie de
Turkse formulering overgenomen van de “strijd tegen het terrorisme”
met alle consequenties die erbij horen. “Bedankt, Helmut”,
luidden dan ook de krantenkoppen van de Turkse dagbladen nadat de PKK
was verboden. Op 19 juli 1994 is de Turkse voorzitter van de generale
staf Dogan Güres, de belangrijkste coördinator van de strijd tegen
de Koerden, voor een vierdaags verblijf met militaire eer op het
ministerie van Defensie op de Hardthöhe ontvangen door de
generaal-inspecteur van het Duitse leger, Klaus Naumann. Volgens het
ministerie zouden er gesprekken met officieren hebben plaatsgevonden
en zouden er bezoeken zijn afgelegd bij verschillende
legeronderdelen.

Eind juli 1994 verkondigde Güres
dan ook in de Turkse krant Hürriyet dat de “noodzakelijke
contacten” werden gelegd met Europese regeringen, zodat de PKK een
halt zou kunnen worden toegeroepen. Bovendien was hij, na gesprekken
met de Duitse minister van Defensie Volker Rühe, “ervan overtuigd”
dat de voor PKK-activiteiten veroordeelde Koerden aan Turkije zouden
worden uitgeleverd.

Sinds het verbod van de PKK en de
met haar verbonden culturele verenigingen worden alle door Koerden
geplande bijeenkomsten en demonstraties tegen die verboden, en ook
protesten tegen het optreden van de Turkse “veiligheidstroepen”
in Koerdistan, op grote schaal gecriminaliseerd. Acties die alsnog
doorgaan, worden met veel geweld beëindigd.

De door de staat gevoerde, en door
de media gretig overgenomen, hetze tegen Koerden in de Bondsrepubliek
leiden tot een beoogde pogromstemming. Voorlopig hoogtepunt van deze
hetze was de moord op Halim Dener in Hannover door de smeris tijdens
het plakken van een poster. Voor de Koerden in de Bondsrepubliek
gelden de basisrechten van vrijheid van meningsuiting en het recht op
vergadering feitelijk niet meer. De praktisch afgekondigde
noodtoestand tegen een maatschappelijke groep betekent ook een
waarschuwing aan alle andere oppositie in de Bondsrepubliek dat het
met hen ook zo kan aflopen. De Koerden die de afgelopen tijd
gearresteerd zijn omdat ze aan protestacties meededen, en die
momenteel in hongerstaking zijn, worden bedreigd met uitzetting
respectievelijk afwijzing van hun asielverzoek. “Het kan niet zo
zijn dat buitenlandse geweldplegers hun gastrecht misbruiken en
Duitsland tot toneel van een burgeroorlog maken”, aldus de
eenstemmige teneur van Duitse politici over de wegblokkades.
Uitzetting van Koerden naar Turkije kan voor hen, zeker wanneer ze
met de Koerdische bevrijdingsstrijd in verband worden gebracht,
marteling betekenen en de dood.

We hebben een instelling van het
leger als doelwit gekozen vanwege hun samenwerking met, en actieve
ondersteuning van, het Turkse “veiligheidsapparaat”, ook
plaatsvervangend voor de binnen- en buitenlandse politiek van
Duitsland in samenhang met de Koerdische bevrijdingsstrijd. Juist met
het oog op een mogelijke oorlogsinzet van het leger in het kader van
de Verenigde Naties of de West Europese Unie, verdient het Duitse
leger meer aandacht. Tijdens de Golfoorlog eind 1990 zijn er al eens
Duitse soldaten in Noord-Koerdistan gestationeerd. Het kan niet
worden uitgesloten dat het opnieuw tot een inzet van het leger komt
in samenhang met de NAVO-verplichtingen, ook in Koerdistan. De Duitse
buitenlandse politiek heeft voor zichzelf het instrumentarium voor
direct militair ingrijpen gecreëerd en zal daar ook gebruik van
maken. Aan deze ontwikkeling moeten we tegenstand bieden.

Onmiddellijke stopzetting
van de militaire, economische en politieke samenwerking met Turkije!

Boycot toerisme naar
Turkije!

Opheffing van het verbod op
partijen en verenigingen!

Recht op verblijf voor alle
vluchtelingen!

Solidariteit met de
Koerdische politieke gevangenen in Duitse bajessen die sinds 10
augustus 1994 in hongerstaking zijn!

Ondersteun de Koerdische
bevrijdingsstrijd!

Das K.O.M.I.T.E.E.

De actuele tekst, bovenaan, is
een vertaling van het artikel “Abgetaucht
und aufgespürt” (oorspronkelijk afkomstig uit ak nr. 656) en
de verklaring van Das Komitee is een vertaling van de tekst die te
vinden is in de brochure “Als
das K.O.M.I.T.E.E. ein Osterei legte…” (pdf, vanaf pagina
13). Beide zijn vertaald door Harald Minkens.

Labels:Criminalisering,
Deportatie,
Militarisme,
Repressie

=============================

Zie ook:

‘Turkije’s illegale oorlog in Syrië: Rutte wil wel pleiten voor een strenger wapenembargo, al zal dat geen zin hebben……‘

‘New York Post geeft 5 jaar te laat toe: IS werd en wordt gesteund door Turkije‘

‘Turkije helpt ISIS gevangenen: minstens 750 IS strijders zijn al gevlucht‘

‘Syrisch leger neemt posities in voor de strijd met de Turkse agressor‘

‘Turkije’s oorlog tegen de Koerden in Syrië: media hebben niets geleerd en gaan door op de oude voet‘

‘Turkse illegale inval in Syrië verdedigd op Radio1‘

‘Lucas Waagmeester, NOS correspondent in Turkije, met 5 km/u. uit de ‘Koerdenbocht’‘

‘Turkije
bombardeert eerste Koerdische doelen in Syrië nadat Erdogan aankondigde
dat Turkije snel een ‘geplande inval’ zal uitvoeren‘

‘Syrië: de etnische, culturele en religieuze zuivering door Turks leger en islamitische terreurgroep‘