Op het bericht met bovenstaande titel (zie: http://deazijnpisser.blogspot.nl/2012/12/beatrix-bijzonder-populair.html?showComment=1356598670197#c7182438104189976522 ) kreeg ik een reactie van Wil, volgens mij is Wil de schrijver van ‘In de gelogeerde aap’. Na bezoek aan dit blog, wil ik u het artikel ‘Demokrassie 2012’ niet onthouden (Eerst ziet u de reactie van Wil op mijn bericht met daarna het blogadres van ‘In de gelogeerde aap’). Mijn excuus voor de gebrekkige lay-out.
Misschien is ironie wel de enig juiste houding die voldoende bescherming biedt tegen de taalbrinta die ons tegen het eind van ieder jaar ongevraagd wordt aangeboden, in een geaffecteerde tongval die men nergens anders in het wild aantreft.
http://indegelogeerdeaap.blogspot.nl/2012/12/demokrassie-2012.html
WOENSDAG 26 DECEMBER 2012
Demokrassie 2012
Misschien is ironie wel de enig juiste houding die voldoende bescherming biedt tegen de taalbrinta die ons tegen het eind van ieder jaar ongevraagd wordt aangeboden, in een geaffecteerde tongval die men nergens anders in het wild aantreft. En misschien is ironie ook wel de gewezen stijlfiguur om er over te schrijven, omdat met een minimale vervorming van de werkelijkheid voldoende distantie in acht kan worden genomen om niet kopje onder te gaan in de gezwollen woordbrij van mevrouw Van Amsberg. Maar helaas blijkt de realiteit weerbarstiger, want die vervorming van de werkelijkheid is helemaal niet zo minimaal. Integendeel: hier en daar lopen haar woorden volkomen uit de rails, vliegen uit de bocht en slaan vijf maal over de kop — en dat alleen maar omdat zij degene is die ze uitspreekt.
Dat dit triviale geneuzel over vertrouwen voortijdig uitlekte omdat de servers van de overheid kennelijk niet te vertrouwen zijn, is nog tot daaraan toe. In elk geval is daarmee wel het sprookje definitief de wereld uit dat ons ongekozen staatshoofd haar onderdanen live zou toespreken; in zoverre is er dus nog best wel sprake van enig geboekte winst. Maar wat uiteindelijk telt is vanzelfsprekend de inhoud, en die is soms ondraaglijk. Als het dan écht moet, laat die deftige mevrouw dan jaarlijks een kerstverhaaltje vertellen, eventueel voorzien van wat aardige anekdotes over haar kleinkinderen zodat de roddelblaadjes van Privé, De Volkskrant, NRC en Story erover kunnen nawauwelen. Desnoods — als mevrouw het écht niet kan laten — dan opnieuw maar weer wat moraliserend geblaat, inclusief haar bijbehorende pseudo-diepzinnigheden.
Mevrouw B. van Amsberg over ‘gelijkwaardigheid en demokrassie’.
Maar alstublieft: laat haar niet over gelijkwaardigheid en democratie spreken. Niet deze mevrouw. Gewoon niet doen. Géén gelijkwaardigheid, géén democratie en géén beroep op verantwoordelijkheid. Dat zijn allemaal zaken waar juist deze ene mevrouw niet over kan en mág spreken, simpelweg omdat zij als enige in dit land geen flauw benul heeft over wat die begrippen concreet inhouden. Zoals gelijkwaardigheid haar even wezensvreemd is als verantwoordelijkheid omdat zij die nimmer heeft hoeven dragen, zo staat elke democratische notie diametraal op zo’n beetje alles waar deze vrouw voor staat. Vermoedelijk kan zij om die reden het woord democratie (‘demokrassie’) dan ook niet fatsoenlijk uitspreken. Nog nooit heeft deze deftige dame een stemlokaal van binnen gezien; maar wat nog veel erger is, nog nooit heeft iemand met een rood potlood haar als staats- en regeringshoofd gekozen. Maar toch beschikt zij over politieke macht, die zij ooit — hoe vreemd dat ook moge klinken — als curieus erfstuk in de boedel van haar ouders aantrof,— net zoals anderen een staande schemerlamp kunnen erven. Haar politieke mandaat bestaat slechts uit flinterdunne en uiterst kwetsbare populariteitspeilingen, een mandaat dat uit de aard der zaak ook niet referendabel is.
Niettemin zijn er vele Volkskrantse Hoedemänner die menen te weten dat deze mevrouw ‘het zo goed doet’ en ‘oh, zo wijs is’. Aangenomen dat zij inderdaad zo goed en wijs is, laat haar dan in ieder geval zwijgen over zaken waarvan vaststaat dat zij daar geen verstand van kán hebben.