‘Reizen zonder John’ van Mak, genomineerd voor NS publieksprijs……… ha! ha! ha! ha! ha!

Zag dat het waardeloze boek van broodschrijver en propagandist van het westerse neokolonialisme Geert Mak, ‘Reizen zonder John‘ is genomineerd voor de NS publieksprijs. Dit boek is al volkomen in de grond geschreven door Stan van Houcke in een groot aantal artikelen, vandaag noemt van Houcke o.a. Mak (en ook een nominatie* voor zijn flutboek) in het bericht: ‘De Mainstream Pers 17’.

Mijn advies: leest u (alstublieft) zonder Mak, dat scheelt u geld en veel verspilde tijd!

*Als ik het goed begrepen heb, is Mak’s waardeloze boek al eerder genomineerd voor prijzen, prijzen waar ik normaal gesproken totaal geen aandacht aan besteed.

Journalistiek steeds minder onafhankelijk, of wat de media u liever niet voorschotelen………

Hier een belangrijk bericht , dat ik van de site van Stan van Houcke heb gehaald. Het artikel bericht over de media in de VS, die via zelfcensuur, geen artikelen plaatst, waaruit blijkt hoe zwaar misdadig, om niet te zeggen terroristisch en staatsondermijnend, het handelen van de VS in hun (en ons) buitenland is.

Het artikel is in het Engels (helaas voor diegenen, die het Engels niet beheersen), maar goed te volgen en te lezen. Ook van belang voor Nederland, daar meer en meer ‘journalisten’ hardop durven te zeggen, dat je sommige zaken niet met het publiek moet delen, of ‘journalisten’ die met grote graagte de mening van de regering, of die van de VS overheid*, ventileren als onafhankelijke journalistiek…..

*Zoals Max van Weezel nog niet zo lang geleden deed.

Hier het artikel, (overigens onderaan deze pagina, vindt u een link naar Stan van Houcke’s site):

WOENSDAG 7 AUGUSTUS 2013

Western Mass Media

MASS MEDIA HELPS KEEP AMERICANS IN THE DARK ABOUT US FOREIGN POLICY

Tuesday, 06 August 2013 13:24

By Mark Weisbrot, The Guardian | Op-Ed

Juana Brito prays over the bodies of her father and an unidentified youth, both killed by Guatemalan soldiers in the civil war 30 years ago, as a team from the Guatemalan Forensic Anthropology Foundation exhumes their remains in the El Quiche Department of Guatemala, Feb. 13, 2013. (Photo: Victor J. Blue / The New York Times)

Juana Brito prays over the bodies of her father and an unidentified youth, both killed by Guatemalan soldiers in the civil war 30 years ago, as a team from the Guatemalan Forensic Anthropology Foundation exhumes their remains in the El Quiche Department of Guatemala, Feb. 13, 2013. (Photo: Victor J. Blue / The New York Times)

The United States still has military spending that is higher in real, inflation-adjusted terms than it was during the peak of the Reagan Cold War build-up, the Vietnam War, and the Korean War.  We seem to be in a state of permanent warfare, and – we have recently learned —  massive government spying and surveillance of our own citizens.  This is despite an ever-receding threat to the actual physical security of Americans.  Only 19 people have been killed acts of terrorism in the United States since September 11, 2001; and none or almost none of these were connected to foreign terrorists.  And there are no “enemy states” that pose a significant military threat to the United States – if any governments can be called “enemy states” at all.

One of the reasons for this disconnect is that most of the mass media provide a grossly distorted view of U.S. foreign policy. It presents an American foreign policy that is far more benign and justifiable than the reality of empire that most of the world knows.  In a well-researched and thoroughly documented article published by the North American Congress on Latin America (NACLA), Keane Bhatt provides an excellent case study of how this happens.

Bhatt focuses on a very popular and interesting National Public Radio (NPR) show, “This American Life,” and most importantly an episode that won the Peabody Award.  The Peabody Award , for distinguished achievement in electronic journalism, is a prestigious prize; so this makes the example even more relevant.

The episode was about the 1982 massacre in Guatemala. The story gives compelling eyewitness accounts of a horrendous slaughter of almost the entire village of Dos Erres, more than 200 people. The women and girls are raped and then killed, the men are shot or bludgeoned with sledgehammers, and many, including children, are dumped into a dry well – some while still alive – that would become their mass grave.  The broadcast walks the listener through a heroic investigation of the crime – the first ever to win punishment for such murders.  And finally, it provides a moving account of one survivor who was three years old at the time.  Three decades later, while living in Massachusetts, he discovers his roots and his biological father as a result of the investigation. The father lost his wife and his eight other children but survived because he happened to be out of town on the day of the massacre.

The story makes it clear that this bloodbath was one of many:

“This happened in over 600 villages, tens of thousands of people. A truth commission found that the number of Guatemalans killed or disappeared by their own government was over 180,000.”

But there is one striking omission – the U.S. role in what the UN Truth commission in 1999 later determined to be genocide.  The UN specifically noted Washington’s role and President Clinton publicly apologized for it – the first and to my knowledge the only apology from an American president for U.S. involvement in genocide.  The U.S. role in providing arms, training, ammunition, diplomatic cover, political and other support to the mass murderers is well-documented and has gotten some more documentation and attention as a result of the recent trial of former military dictator General Efraín Ríos Montt, who ruled from 1982-83.  (As Bhatt notes, the program states that the U.S. embassy had heard reports of massacres during this time but “dismissed” them; but this is very misleading at best — there are cables showing that the embassy clearly knew what was going on).

In fact, one of the soldiers who participated in the Dos Erres massacre, Pedro Pimentel, who later was sentenced to 6,060 years in prison, was airlifted the day after the mass murder to the School of the Americas, the U.S. military facility known for training some of the region’s worst dictators and human rights violators.

It is astonishing that one of the worst genocides of the post-World War II era was allowed to reach its peak, just a couple of hours of flying time from the U.S. mainland, with almost no media reporting on it. Here you can find investigative journalist Allan Nairn interviewing a Guatemalan soldier in 1982, who describes how he and his comrades murdered whole villages, as in Dos Erres. And yet the major media ignored it, allowing Ronald Reagan to promote Rios Montt as “a man of great personal integrity and commitment.”  So the omissions of This American Life are ironic in this historical context as well.

It is clear from the piece that Ira Glass, the show’s host, was well aware of the U.S. role in the Guatemalan genocide.  In the 1980s, it appears, he travelled to Central America and was active against the U.S. –funded wars and war crimes in the region.  In an email correspondence with Bhatt, he acknowledges that “maybe we made the wrong call” in leaving out the U.S. role.

That is an understatement, but a vitally important one.  For a program broadcast in English throughout the United States, this is arguably the most important thing that Americans need to know about the genocide.

I’m not faulting Glass. He may well have guessed that if he had made a point out of the U.S. role, and maybe questioned some of the U.S. officials who were responsible for it, the story would have run into trouble at NPR. It certainly wouldn’t have gotten a Peabody award.

That’s what makes this such a compelling illustration of how censorship and self-censorship operate in the U.S. media.  It demonstrates, at the micro level, something that I have seen countless times in the past 15 years of talking with journalists about these issues.  They have a good idea what the boundaries are and how much truth they can get away with.  I have met many good journalists who try to cross these boundaries, and some succeed — but they often don’t last very long.

Scott Wilson, who was a foreign editor at the Washington Post and covered Venezuela during the short-lived coup against the democratically elected government of Venezuela in 2002, stated in an interview that “there was U.S. involvement” in the coup.  Yet this important fact never appeared anywhere in the Post, nor was it reported by any of the major U.S. media, despite considerable evidence from U.S. government documents that it was true.  Again, this is arguably the most important part of the story for a U.S. audience – especially since it played a major role in poisoning relations between Washington and Caracas over the past decade, and probably had a significant impact on relations with the whole continent of South America.  But, as in the Dos Erres story, the U.S. role in the crime is considered unmentionable.

The same is true for the U.S. role in the coup that destroyed Honduran democracy in 2009. The Obama administration’s considerable efforts to support and legitimize the coup government were not considered to be newsworthy by U.S. journalists.  (A program on Honduras was Bhatt’s other shot at “This American Life,” where they left the U.S.-supported coup out of a picture in which it should have had a prominent place). But this too, is off limits for the U.S. media.

What would U.S. foreign, military, and so-called “national security” policy look like if the media reported the most important facts about it?  There would be a lot fewer corpses abroad and returning home.  And we wouldn’t be cutting “meals on wheels” or other nutrition programs for the poor or elderly in order to sustain the world’s most fantastically bloated military budget.

This piece was reprinted by Truthout with permission or license. It may not be reproduced in any form without permission or license from the source.

MARK WEISBROT

Mark Weisbrot is co-director of the Center for Economic and Policy Research, in Washington, DC. He is also president of Just Foreign Policy.

Zie ook: ‘VS steunt rechtse coalitie (MUD) in Venezuela………

Israël en de hypocriete houding van Nederland i.z. schending van mensenrechten

HIER
EEN BERICHT DAT STAN VAN HOUCKE VANDAAG OP ZIJN SITE PLAATSTE,
COMMENTAAR IS WAT MIJ BETREFT NIET NODIG,
VAN HOUCKE LEGT DE VINGER
OP DE ETTERENDE ‘HYPOCRIETE PUIST’, DIE TYPEERT HOE NEDERLAND
VERSCHILLENDE MATEN HEEFT AANGELEGD EN VOLGT, ALS HET GAAT OM HET
VEROORDELEN VAN MENSENRECHTENSCHENDINGEN, ZOALS MOORDEN BEGAAN DOOR
DE ISRAËLISCHE OVERHEID:

ZONDAG
24 MAART 2013

Minister
Asscher’s Antisemitisme 6


Minister
Asscher,

Bekend
is nu dat

Netanyahu
biedt Turkije excuses aan voor bestorming schip bij Gaza,

waarbij
ik aanteken dat de NRC bewust een foutieve kop boven
het artikel heeft geplaatst omdat mijn collega’s nog steeds niet
durven te schrijven dat Israel zijn excuses aanbiedt voor het van
dichtbij door het hoofd schieten van negen Turkse burgers om onze
Turkse NAVO-bondgenoot duidelijk te maken waar in internationale
wateren de grenzen liggen volgens de natie die zich graag ‘de
Joodse staat’
 noemt. 

Deze
terreuraanslag leidde in het Westen niet tot politieke stappen tegen
Israel, terwijl wanneer negen joodse burgers door een Turks
doodseskader waren vermoord dit wel tot politieke repercussies had
geleid. Deze hypocriete houding van u en uw collega’s en de
mainstream-opiniemakers illustreert de wijze waarop u allen in de
praktijk laat zien dat de rechten van de mens niet universeel zijn,
maar beperkt blijven tot ons soort mensen zal ik maar zeggen. Het is
dan ook niet volkomen onverklaarbaar dat een deel
van de zogeheten ‘Turkse jongeren’ een
weerzin heeft ontwikkeld tegen niet alleen joden, maar ook westerse
christenen en atheïsten die altijd de mond vol hebben over
democratie en mensenrechten. Minister Asscher, u en de andere
zwijgers tonen het disrespect voor het internationaal recht en het is
dan ook niet meer dan een gotspe dat juist u en de andere politici en
mainstream journalisten nu juist deze zogeheten ‘Turkse
jongeren’
 op hoge toon moreel veroordelen.
Nu Israël heeft bekend dat negen Turkse burgers door zijn commando’s
ten onrechte zijn vermoord, is de vraag: wat zijn de repercussies van
de Nederlandse regering waarvan u vice premier bent naar aanleiding
van de impliciete bekentenis dat dit een Israelische terreurdaad is
geweest? Volgen er wel repercussies of is een Turks leven minder
waard dan een joods leven? En tenslotte: vreest u niet dat uw
hardnekkig zwijgen de wederzijdse minachting en haat alleen maar
zullen vergroten? En wat betreft de foto van Netanyahu met de leider
van het kabinet waarin u zit: wat voor een beeld moet men krijgen van
onze democratische rechtstaat waarvan de minister president zijn
collega Netanyahu zo vriendelijk begroet, terwijl bekend is dat deze
politicus nooit de Oslo-Akkoorden heeft erkend en nog steeds het
internationaal recht op grote schaal schendt door almaar meer land
van de Palestijnse bevolking te stelen?


In
afwachting van uw antwoord,


Stan
van Houcke,

Journalist/schrijver

Amsterdam.


                      Een
Nederlandse zionist begroet een Israëlische zionist. 

Dat
kan je wel stellen ja, Rosenthal had dan ook als eerste baas
de Israëlische overheid, daarna de VS en pas op de derde
plaats diende hij de Nederlandse burger.

Lees
ook de eerdere stukken, die Stan schreef met o.a. de titel: ‘minister Asscher’s antisemitisme‘, onderaan deze pagina vindt u een link naar zijn site.


Zie ook:

Gaza Freedom Flotilla tegen de blokkade van de Gazastrook, met een overlevende van de USS Liberty


Israël overvalt vredesschip Al Awda van de Gaza Freedom Flotilla met veel geweld……. 

Poch: PvdA en ‘Humanitaire Gronden’

Hier een artikel overgenomen van de site van Stan van Houcke, dat hij gisteren plaatste over de hypocrisie van de PvdA in het geval van de van oorlogsmisdaden verdachte Julio Poch, hier zet de PvdA zich in voor Poch en durft dan te spreken over ‘humanitaire gronden’:

 MAANDAG 18 FEBRUARI 2013

PVDA en ‘Humanitaire Gronden’.

Dit is merkwaardig. Allereerst bemoeit de Nederlandse politiek zich met de de normale rechtsgang in een ander democratisch  land, terwijl datzelfde Nederland zich nooit mengt in de juridische gang van zaken van bijvoorbeeld de VS, waar 1,8 miljoen mensen gevangen zitten, een wereldrecord, hetgeen een verdrievoudiging betekent sinds 1980. De helft van die gevangenen is zwart, terwijl slechts 12 procent van de bevolking zwart is. Amnesty is al jaren uiterst kritisch daarover, maar Nederland zwijgt. Bovendien geldt dat verdachte Poch wordt beschuldigd van zeer ernstige misdaden, zijn betrokkenheid bij misdaden tegen de menselijkheid, het meehelpen bij het vermoorden van naar schatting tussen de 15.000 en 30.000 linkse opposanten tegen de militaire dictatuur die destijds in Argentinië de macht had gegrepen.  De vraag is dus: wat bedoelt de PVDA-minister dat ‘op humanitaire gronden’ deze verdachte voorlopig moet worden vrijgelaten? Welke ‘humanitaire gronden’? Politiek belangrijk is het feit dat:

Nabestaanden van slachtoffers van de Argentijnse ‘dodenvluchten’ opgelucht [zijn] dat het megaproces over mensenrechtenschendingen tijdens de militaire dictatuur is begonnen. “Dit is een historische dag”, zei een woordvoerder bij de rechtbank in Buenos Aires.

Met andere woorden: Nederland wil de ‘opluchting’ bij de ‘nabestaanden van de slachtoffers’ over de rechtsgang de grond inboren door te pleiten de verdachte voorlopig over vrije voeten te stellen. Waar bemoeit Nederland zich mee? Verdachten van terrorisme worden nergens alvast op vrije voeten gesteld. En nooit pleit Nederland er dan voor om verdachten voorlopig vrij te laten. Waarom nu wel?

Timmermans steunt verzoek Poch

Julio Poch in november in de rechtszaal

ANP

Toegevoegd: zondag 17 feb 2013, 17:19

Update: maandag 18 feb 2013, 06:55

Minister Timmermans van Buitenlandse Zaken steunt het verzoek om hulp van oud-Transavia-piloot Julio Poch. Poch wil politieke steun bij zijn verzoek om schorsing van zijn voorlopige hechtenis, zegt hij in KRO’s Brandpunt. Hij vindt dat Nederland zijn zaak tot nu toe slecht heeft behandeld.

Poch zit al drie jaar, naar eigen zeggen onschuldig, vast in Argentinië in afwachting van zijn proces. Hij wordt verdacht van betrokkenheid bij de zogenoemde dodenvluchten tijdens de militaire dictatuur eind jaren 70 en begin jaren 80. Morgen kan Poch voor het eerst voor de rechter zijn verhaal doen.HUMANITAIRE GRONDEN

Poch zegt dat hij ontlastend bewijs zal presenteren en zijn onschuld zal aantonen. Zijn verdediging zal opnieuw een verzoek indienen tot voorlopige invrijheidstelling, deze keer ondersteund door het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken.

De Nederlandse ambassade in Buenos Aires heeft de Argentijnse autoriteiten laten weten dat Nederland het verzoek “op humanitaire gronden” ondersteunt.

http://nos.nl/artikel/475247-timmermans-steunt-verzoek-poch.html

Geplaatst door stan op 17:58:00

Hier nog een link naar eerdere berichten over Poch (met daaronder een paar reacties): ‘Julio Poch heeft iets te vaak uit de school geklapt

Julio Poch

Onderaan deze pagina kunt u direct linken naar de site van Stan. >> Update op 31 maart 2021: dat kan niet meer. (en heb de taalfouten in het artikel verbeterd)

Geert Mak, óók een gaatje in uw hoofd, koop dan het boek ‘Reizen zonder John’ van deze kwast,

U kunt beter lezen zonder Mak, zie de serie over Mak, door Stan van Houcke, hier de link naar het eerste bericht in deze serie (aan de rechterkant op deze blogpagina, kan u de volgende berichten aanklikken): http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2012/10/deskundigen.html . Het is een hele kluif, dat geef ik toe, het boek van Mak wordt volledig, met feiten onderbouwd, de grond in geschreven, dat is de moeite meer dan waard. De serie loopt nog steeds, maar nu al kan je spreken van een volledig mislukt en waardeloos boek.

Geert Mak, lezen zonder Mak

Bent u een fan van het werk dat Geert Mak* u voorzet? Dan bent u ook een fan van streekromans en als lezer van deze romans, weet u, dat deze verhalen meestal niets of bijzonder weinig met de werkelijkheid te maken hebben. Dat geldt wel in het bijzonder voor het boek van Geert Mak ‘Reizen zonder John’, dat volstaat met aannames van Mak, die zichzelf na één reis in de VS als ‘Amerika’ deskundige durft te afficheren. Je wordt intussen schijtziek van alle radioreclames van Mak, waarin hij zijn boek propageert en duidelijk wordt verwezen naar de VS als ‘The Land of Hope and Glory’, een valse uitspraak, die vooral door de welgestelden in de VS wordt gekoesterd en uitgedragen.

Welnu Mak, hier een ‘paar’ opmerkingen over dat land van ‘Hope and Glory’:

  • Een land dat is gestolen van de oorspronkelijke bevolking, waar dezen voor werden beloond met een op hen uitgevoerde genocide.
  • De VS is een land met een intussen flink gemankeerd (of is het gemakkeerd?) politiek systeem, waar geld zo ongeveer de belangrijkste drijfveer tot succes is. Twee partijen, die via een lawine aan reclamespotjes de burger zand in de ogen strooien en waarvan één partij het stemmen het liefst overlaat aan de bovenlaag. Kortom een land waar je, als je tenminste een fatsoenlijke opleiding hebt gehad en de voornoemde reclame lulpraatjes kan doorzien, mag kiezen uit de minste van 2 kwaden
  • Een land dat in de korte tijd van het bestaan meer illegale oorlogen begon, dan ooit eerder gezien in de geschiedenis.
  • Een land waar je beter schuld kan bekennen in een rechtszaak, zelfs al ben je onschuldig, daar je anders de kans loopt een gigantische straf opgelegd te krijgen.
  • Een land waar het gevangeniswezen een commerciële, economische factor is geworden, die constant gevoed moet worden met nieuwe gevangenen en die op grote schaal gerecruteerd worden in de grote, gekleurde onderlaag.
  • Een land dat een oorlog voert en voerde tegen ‘drugs’ (al zegt de overheid, dat men is gestopt met deze oorlog, waar men in Zuid-Amerika toch ‘iets’ anders over denkt), een zinloze oorlog, die bovendien door diezelfde overheid gevoed wordt met het doorlaten van grote stromen cocaïne. Waar het oppakken van dealers en chrystal meth gebruikers de gevangenissen voeden (cocaïne gebruikers worden bijvoorbeeld veel minder zwaar vervolgd, dat zijn dan ook meestal welgestelde blanken, of hun kinderen) Crystal meth gebruikers zijn vooral in de onderlaag van de bevolking te vinden, zie ook vorig punt.
  • Een land waar chemische bedrijven en oliemaatschappijen in woon- en natuurgebieden, bijna ongestraft hun gang kunnen gaan. Als het echt uit de hand loopt, zoals in de Golf van Mexico met BP, wordt er ofwel jarenlang geprocedeerd, en/of men schikt.
  • Een land waar de bewoners, na te zijn uitgenomen door banken en andere hypotheekverstrekkers, het recht hebben hun huis bij grote schulden te verruilen voor tentenkampen.
  • Een land waar in de meeste staten, de grootste idioten en psychopaten het recht hebben, privé wapens te bezitten.
  • Een land, waar men zelfs op openbare scholen (in een aantal staten) verplicht is ‘ongekleurd’ religieuze scheppingswanen te onderwijzen. 
  • Een land waar de kinderen op school dagelijks worden gehersenspoeld met de  ‘Hope and Glory mythe’, samen met het kweken van een achterlijk nationalisme, waarin wordt geleerd, dat kritiek op de VS hebben, onpatriottisch is.
  • Een land waar studeren allang weer een privilege van de welgestelden is, of je moet extreem goed kunnen leren, en het geluk hebben, dat dit ook nog eens onder de aandacht van beursverstrekkers wordt gebracht, of je moet uitmuntend in een populaire sport zijn.
  • Een land waar de gewone werknemer zo weinig verdient, dat zij/hij minstens 2 banen moet hebben, om nog enigszins rond te kunnen komen.
  • Een land waar de rijken zo rijk zijn, dat zij nog amper belasting betalen. 
  • Een land waar de minderheden bij elkaar worden weggestopt, ook zo’n mythe, die ‘meltingpot’, er zijn wijken in de grote steden, waar totaal geen Engels wordt gesproken (wijken die groter kunnen zijn in inwoner aantal, dan Amsterdam).

Tot slot: het land bij uitstek, waar de leugen tot waarheid is verheven (daar zijn wij in Nederland trouwens ook al dichtbij aangeland).

Meer weten over de onzin in dit boek van Mak? Zie de volgende link naar het blog van Stan van Houcke, hij fileert dit boek zorgvuldig met alle feiten en voetnoten, ik geef u de link naar zijn eerste bericht in de reeks, intussen is hij bij ‘deel 40’ in deze serie, ‘Deskundigen’, beland: http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2012/10/deskundigen.html , aan de rechterkant van de pagina op dat blog, kan u de rest van de serie vinden en daar op ‘klikken’ (een manier van klikken die wel door de beugel kan).

Het boek van Mak kopen? Alleen als u belazerd wilt worden, dus het grootste deel van de PvdA stemmers, een flink deel van de VVD stemmers en natuurlijk PVV stemmers.

*De lul is zo megalomaan, dat hij een website heeft, waar zijn eigen biografie op te vinden is, ha! ha! ha! ha! ha!

Draai hier maar het nummer ‘Hope and Glory’ van Faithless bij, op ABN graag!