(On
the top right hand side of this page you can choose for a translation
in the language of your choice in Google Translate)

Ter kennisgeving een door Stan van Houcke gedeeld bericht:

Gerrie
Herders

Over de Oekraïense fascisten, de integraal-nationalisten

Wie
kent de geschiedenis van de Oekraïense “integraal-nationalisten”,
de “nazi’s” volgens de terechte terminologie van het Kremlin?

Een
wat lang artikel, maar de moeite waard als u de geschiedenis van
Oekraine wilt leren kennen. De inhoud van het goed onderbouwde
artikel is van Thierry Meyssan.

Stepan
Bandera tijdens zijn ballingschap, spreekt ter herdenking van Jevhen
Konovalets, de oprichter en leider van1929 tot 1939 van de
fascistische Partij

Het
begint tijdens de Eerste Wereldoorlog, gaat verder tijdens de Tweede
Wereldoorlog en de Koude Oorlog en nu in het moderne Oekraïne.

Veel
documenten zijn vernietigd en het moderne Oekraïne verbiedt op
straffe van gevangenisstraf melding te maken van hun misdaden.

Niettemin
hebben deze beestmensen ten minste vier miljoen van hun landgenoten
vermoord en de architectuur van de Endlösung ontworpen, d.w.z. de
moord op miljoenen mensen vanwege hun werkelijke of vermeende
verbondenheid met de Joodse of zigeunergemeenschappen in Europa.

Zoals
de meeste westerse politieke analisten en commentatoren was ik tot
2014 niet op de hoogte van het bestaan van Oekraïense neonazi’s.

Toen
de gekozen president omver werd geworpen, dacht ik dat het
gewelddadige groepen waren die in de openbaarheid waren getreden om
pro-Europese elementen bij te staan.

Sinds
de Russische militaire interventie heb ik echter gaandeweg veel
documenten en informatie ontdekt over deze politieke beweging, die in
2021 een derde van de Oekraïense strijdkrachten vertegenwoordigt.

Dit
artikel geeft hiervan een samenvattend overzicht.

————————-

Aan
het begin van deze geschiedenis, d.w.z. vóór de Eerste
Wereldoorlog, was Oekraïne een grote vlakte die altijd heen en weer
werd geslingerd tussen Duitse en Russische en andere, bijvoorbeeld
Pools invloeden.

In
die tijd was het geen onafhankelijke staat, maar een provincie van
het tsarenrijk.

Het
werd bevolkt door Duitsers, Bulgaren, Grieken, Polen, Roemenen,
Russen, Tsjechen, Tataren en een zeer grote Joodse minderheid die
afstamde van het oude Khazaarse volk.

Een
jonge dichter, Dmytro Dontsov, was enthousiast over de artistieke
avant-garde bewegingen en geloofde dat deze zijn land uit de sociale
achterstand konden halen.

Aangezien
de ontwikkeling van het tsaristische rijk sinds de dood van Catharina
de Grote was gestagneerd, terwijl het Duitse rijk het
wetenschappelijke centrum van het Westen was, verkoos Dontsov Berlijn
boven Moskou.

Toen
de Eerste Wereldoorlog uitbrak, werd hij agent van de Duitse geheime
dienst.

Hij
emigreerde naar Zwitserland, waar hij namens zijn meesters het
Bulletin van de Nationaliteiten van Rusland in verschillende talen
publiceerde, waarin hij opriep tot een opstand van de etnische
minderheden van het tsarenrijk om de nederlaag ervan te
bewerkstelligen.

Dit
model werd door de Westerse geheime diensten hergebruikt om deze
zomer in Praag het “Forum van Vrije Volkeren van Rusland” te
organiseren.

In
1917 draaide de bolsjewistische revolutie de rollen om.

Dontsovs
vrienden kozen de kant van de Russische Revolutie, maar hijzelf bleef
pro-Duits.

In
de anarchie die volgde, werd Oekraïne de facto verdeeld door drie
verschillende regimes: de nationalisten van Symon Petliura (die de
heerschappij hadden in het gebied dat nu in handen is van de
”regering”-Zelenski);

de
anarchisten van Nestor Makhno (die zich organiseerden in Novorosssië,
het land dat door prins Potemkin was ontwikkeld en dat nooit
lijfeigenschap had gekend);

en
de bolsjewieken (vooral in de Donbass).

De
strijdkreet van Petliura’s volgelingen was “Dood aan de Joden en
de Bolsjewieken”.

Ze
pleegden talrijke moorddadige pogroms.

Dmytro
Dontsov keerde vóór de Duitse nederlaag terug naar Oekraïne en
werd een protegé van Symon Petliura.

Hij
nam korte tijd deel aan de vredesconferentie van Parijs, maar bleef
om onbekende redenen niet in zijn delegatie.

In
Oekraïne hielp hij Petliura een bondgenootschap met Polen aan te
gaan om de anarchisten en bolsjewieken te verpletteren.

Na
de inname van Kiev door de bolsjewieken onderhandelden Petliura en
Dontsov over het Verdrag van Warschau (22 april 1920):

Het
Poolse leger verbond zich ertoe de bolsjewieken terug te dringen en
Oekraïne te bevrijden in ruil voor Galicië en Volhynië”, (precies
zoals de ”regering”-Zelenski vandaag onderhandelt over de deelname
van Polen aan de oorlog in ruil voor de overdracht van dezelfde
gebieden.

Deze
nieuwe oorlog was een fiasco.

Om
zijn kant te versterken onderhandelde Petliura in het geheim met de
oprichter van de Joodse bataljons in het Britse leger (het “Joodse
Legioen”) en inmiddels bestuurder van de Zionistische
Wereldorganisatie (WZO), Vladimir Jabotinsky.

In
september 1921 kwamen de twee mannen overeen zich te verenigen tegen
de bolsjewieken in ruil voor Petliura’s toezegging zijn troepen te
verbieden hun pogroms voort te zetten.

Het
Joodse Legioen zou de “Joodse Gendarmerie” worden.

Maar
ondanks zijn inspanningen slaagde Petliura er niet in zijn troepen te
kalmeren, vooral omdat zijn naaste medewerker Dontsov nog steeds de
afslachting van Joden aanmoedigde.

Toen
de overeenkomst werd onthuld, kwam de Zionistische Wereldorganisatie
in opstand tegen het Petliura regime.

Op
17 januari 1923 stelde de WZO een commissie in om de activiteiten van
Jabotinsky te onderzoeken. Jabotinsky weigerde zich te komen
verantwoorden en nam ontslag uit zijn functie.

Simon
Petliura nam het noorden van Oekraïne over.

Als
aanhanger van de integraal-nationalisten offerde hij Galicië en
Volhynia op om de Russen te bestrijden.

Petliura
vluchtte naar Polen en vervolgens naar Frankrijk, waar hij werd
vermoord door een Joodse anarchist uit Bessarabië (het huidige
Transnistrië).

Tijdens
het proces nam deze laatste de verantwoordelijkheid voor zijn misdaad
en betoogde dat hij de honderdduizenden Joden wreekte die waren
vermoord door de troepen van Petliura en Dontsov.

Het
proces had een grote impact. De rechtbank sprak de moordenaar vrij.

Bij
deze gelegenheid werd de Liga tegen Pogroms, de toekomstige Licra
(Internationale Liga tegen Racisme en Antisemitisme) opgericht.

Niet
alleen de nationalisten werden verslagen, maar ook de anarchisten.
Overal zegevierden de bolsjewieken en kozen, niet zonder discussie,
voor aansluiting bij de Sovjet-Unie.

Dmytro
Dontsov publiceerde literaire tijdschriften die een fascinatie
uitoefenden op de jeugd.

Hij
bleef pleiten voor een door Duitsland gedomineerd Midden-Europa en
zocht toenadering tot het opkomende nationaal-socialisme.

Hij
noemde zijn doctrine al snel Oekraïens “integraal nationalisme”.
Daarmee verwees hij naar de Franse dichter Charles Maurras.

In
feite was de logica van beide mannen aanvankelijk identiek: zij
zochten in hun eigen cultuur de middelen om een modern nationalisme
te doen gelden.

Maurras
was echter anti-Duits, terwijl Dontsov pro-Duits was.

De
term “integraal nationalisme” wordt nog steeds geclaimd door de
volgelingen van Dontov, die, na de val van het Derde Rijk, de term
“nazisme” waarmee de Russen naar hen verwijzen, niet zonder reden
weerleggen.

Volgens
hem wordt “Oekraïens nationalisme” gekenmerkt door :

“de
bevestiging van de wil tot leven, tot macht, tot uitbreiding” (hij
bevordert “het recht van sterke rassen, volkeren en naties om zich
te organiseren om de bestaande cultuur en beschaving te versterken”)

“de
wil om te vechten en het bewustzijn van de uiterste consequenties
daarvan” (hij prijst het “creatieve geweld van de initiatiefrijke
minderheid”).

Zijn
kwaliteiten zijn:

“fanatisme”
en “immoraliteit”.

Uiteindelijk
werd Dontsov, die zijn verleden de rug toekeerde, een
onvoorwaardelijke bewonderaar van de Führer, Adolf Hitler.

Zijn
volgelingen hadden in 1929 rond kolonel Jevhen Konovalets de
Organisatie van Oekraïense Nationalisten (OUN) opgericht.

Konovalets
noemde Dontsov “de geestelijke dictator van de jeugd van Galicië”.

Er
ontstond echter een geschil tussen Dontsov en een andere
intellectueel over zijn extremisme dat leidde tot een oorlog tegen
iedereen, toen Konovalets plotseling werd vermoord.

De
OUN (gefinancierd door de Duitse geheime dienst) splitste zich toen
in tweeën.

De
“integraal-nationalisten” reserveerden de OUN-B voor zichzelf,
genoemd naar Dontsovs favoriete leerling, Stepan Bandera.

Gedurende
de jaren 1932-33 hieven de bolsjewistische politieke commissarissen,
die meestal joods waren, een oogstbelasting, zoals in andere regio’s
van de Sovjet-Unie.

In
combinatie met aanzienlijke en onvoorspelbare weersomstandigheden,
veroorzaakte dit beleid een enorme hongersnood in verschillende
regio’s van de USSR, waaronder de Oekraïne.

Het
staat bekend als de “Holodomor”.

In
tegenstelling tot wat de integraal-nationalistische historicus Lev
Dobrianski beweert, was dit geen plan voor de uitroeiing van de
Oekraïners door de Russen, want ook andere Sovjetregio’s hadden
daaronder te lijden, maar een inadequaat beheer van overheidsmiddelen
in tijden van klimaatverandering.

Lev
Dobrianski’s dochter, Paula Dobrianski, werd een van de assistenten
van president George W. Bush. Ze voerde een meedogenloze strijd om
historici die het niet eens waren met de propaganda van haar vader
van de westerse universiteiten te verwijderen.

In
1934 organiseerde Bandera als lid van de nazi-inlichtingendienst en
hoofd van de OUN-B de moord op de Poolse minister van Binnenlandse
Zaken, Bronisław Pieracki.

Vanaf
1939 werden de leden van de OUN-B, die een militaire organisatie
vormden, de UPA, in Duitsland opgeleid door het Duitse leger, en
daarna opnieuw in Duitsland, maar dan door hun Japanse bondgenoten.

Stepan
Bandera bood Dmytro Dontsov aan de leider van hun organisatie te
worden, maar de intellectueel weigerde en gaf de voorkeur aan een
leidende rol in plaats van een operationele commandant.

De
“integraal-nationalisten” bewonderden de inval in Polen in het
kader van het Duits-Sovjet pact.

Zoals
Henry Kissinger, die niet van pro-Sovjetisme kon worden verdacht,
aantoonde, ging het er niet om dat de USSR Polen zou annexeren, maar
om een deel ervan te neutraliseren als voorbereiding op de
confrontatie met het Reich.

Voor
rijkskanselier Hitler ging het daarentegen om het begin van de
verovering van een “leefruimte” in Midden-Europa.

Vanaf
het begin van de Tweede Wereldoorlog vocht de OUN-B onder leiding van
Dmytro Dontsov aan de zijde van de nazi-legers tegen de Joden en de
Sovjets.

De
samenwerking tussen de Oekraïense “integraal-nationalisten” en
de nazi’s ging door met voortdurende moordpartijen op de
meerderheid van de Oekraïense bevolking, die ervan werd beschuldigd
Joods of communistisch te zijn, tot de “bevrijding” van Oekraïne
door het Derde Rijk in de zomer van 1941 onder de kreet “Slava
Ukraїni!” (Eer aan Oekraïne), de oorlogskreet die tegenwoordig
door de regering-Zelensky en de Amerikaanse Democraten wordt
gebruikt.

In
die tijd riepen de “integraal-nationalisten” de
“onafhankelijkheid” van de Sovjet-Unie uit in aanwezigheid van
nazi-vertegenwoordigers en Grieks-orthodoxe geestelijken, niet in
Kiev, maar in Lviv, naar het voorbeeld van de Hlinka Garde in
Slowakije en de Ustasha in Kroatië.

Zij
vormden een regering onder leiding van Providnyk (leider) Stepan
Bandera, met zijn vriend Jaroslav Stetsko als premier.

Hun
aanhang in Oekraïne wordt geschat op 1,5 miljoen mensen. Dit
betekent dat de “integraal-nationalisten” altijd sterk in de
minderheid waren.

De
nazi’s stonden verdeeld tussen enerzijds de Rijkscommissaris voor
Oekraïne, Erich Koch, voor wie de Oekraïners ondermensen waren, en
anderzijds de minister voor de bezette oostelijke gebieden, Alfred
Rosenberg, voor wie de “integraal-nationalisten” echte
bondgenoten waren.

Uiteindelijk
werd Bandera op 5 juli 1941 naar Berlijn gedeporteerd en onder
Ehrenhaft (eervolle gevangenschap) geplaatst, d.w.z. onder huisarrest
als hoge persoonlijkheid.

Na
de moord door leden van OUN-B op de leiders van de rivaliserende
factie, OUN-M, werden Stepan Bandera en zijn organisatie echter op 13
september 1941 door de nazi’s gesanctioneerd.

48
van hun leiders werden gedeporteerd naar een gevangenenkamp in
Auschwitz (dat nog geen vernietigingskamp was, maar slechts een
gevangenis).

De
OUN-B werd gereorganiseerd onder Duits bevel.

Het
was toen dat alle Oekraïense nationalisten de volgende eed aflegden:

“Als
trouwe zoon van mijn vaderland sluit ik mij vrijwillig aan bij de
gelederen van het Oekraïense Bevrijdingsleger en zweer met vreugde
dat ik trouw zal strijden tegen het bolsjewisme voor de eer van het
volk. Wij leveren deze strijd samen met Duitsland en haar bondgenoten
tegen een gemeenschappelijke vijand. Met loyaliteit en
onvoorwaardelijke onderwerping geloof ik in Adolf Hitler als leider
en opperbevelhebber van het bevrijdingsleger. Ik ben te allen tijde
bereid mijn leven te geven voor de waarheid.”

De
nazi’s kondigden aan dat er in de gevangenissen veel lichamen waren
ontdekt, slachtoffers van “bolsjewistische joden”.

Daarom
vierden de “integraal-nationalisten” hun “onafhankelijkheid”
door meer dan 30.000 Joden te vermoorden en door actief deel te nemen
aan de razzia van de Joden van Kiev in Babi Yar, waar 33.771 van hen
in twee dagen tijd, op 29 en 30 september 1941, werden doodgeschoten
door de SS Einsatzgruppen van Reinhard Heydrich.

In
dit tumult verdween Dmytro Dontsov. In werkelijkheid was hij naar
Praag gegaan en had hij zich in dienst gesteld van de architect van
de Endlösung, Reinhard Heydrich, die zojuist tot vice-gouverneur van
Bohemen-Moravië was benoemd.

Heydrich
organiseerde de Wanseeconferentie die de “Endlösung der Juden- und
Zigeunerfragen” plande.

Vervolgens
richtte hij in Praag het Reinard Heydrich Instituut op om de
systematische uitroeiing van al deze bevolkingsgroepen in Europa te
coördineren.

De
Oekraïner Dontsov, die nu in grote luxe in Praag woonde, werd
onmiddellijk de beheerder ervan.

Hij
was dus een van de belangrijkste architecten van het grootste
bloedbad in de geschiedenis.

Heydrich
werd in juni 1942 vermoord, maar Dontsov behield zijn functies en
privileges.

Stepan
Bandera en zijn plaatsvervanger Jaroslav Stetsko werden onder
huisarrest geplaatst in het hoofdkwartier van de Algemene Inspectie
van Concentratiekampen in Oranienburg-Sachsenhausen (30 km van
Berlijn).

Zij
schreven in alle vrijheid brieven aan hun aanhangers en aan de
leiding van het Reich en leden geen enkele ontbering.

In
september 1944, toen het Reichsleger zich terugtrok en Bandera’s
volgelingen in opstand kwamen, werden de twee leiders door de nazi’s
vrijgelaten en in hun oude functie hersteld.

Bandera
en Stetsko hervatten de gewapende strijd, samen met de nazi’s,
tegen de joden en de bolsjewieken.

Maar
het was al te laat. Het Derde Rijk was aan het instorten.

De
Angelsaksen namen Dontsov, Bandera en Stetsko onder hun hoede.

De
theoreticus van het integraal-nationalisme werd overgeplaatst naar
Canada, terwijl de twee beoefenaars van de massamoord werden
overgeplaatst naar Duitsland. MI6 en de OSS (voorloper van de CIA)
herschreven hun biografieën, waarbij hun nazi-betrokkenheid en
verantwoordelijkheid voor de “Endlösung” werd verwijderd.

Bandera
en Stetsko werden in München geplaatst om de Angelsaksische
stay-behind netwerken in de Sovjet-Unie te organiseren.

Vanaf
1950 hadden zij een belangrijk radiostation, Radio Free Europe, dat
zij deelden met de Moslimbroederschap van Said Ramadan (de vader van
Tariq Ramadan).

Het
radiostation werd gefinancierd door het Nationaal Comité voor een
Vrij Europa, een afsplitsing van de CIA waarvan directeur Alan Dulles
lid was, evenals de toekomstige president Dwight Eisenhower,
krantenmagnaat Henry Luce en filmregisseur Cecil B. DeMilles.

De
specialist in psychologische oorlogsvoering en toekomstige
beschermheer van de Straussianen, Charles D. Jackson, was voorzitter.

Vladimir
Jabotinsky ging na een verblijf in Palestina naar New York. Bension
Netanyahu (de vader van de huidige Israëlische premier) voegde zich
bij hem.

De
twee mannen schreven de leerstellingen van het “revisionistische
zionisme” en de Joodse Encyclopedie.

Bandera
en Stetsko hebben veel gereisd. Ze organiseerden sabotageacties in de
hele Sovjet-Unie, vooral in de Oekraïne, en verspreidden pamfletten
vanuit vliegtuigen.

Daartoe
vormden zij het Anti-Bolsjewistisch Blok (ABN), waarin hun
Midden-Europese soortgenoten verenigd waren.

De
Britse dubbelspion, Kim Philby, informeerde de Sovjets vooraf over
Bandera’s acties.

Bandera
ontmoette Dontsov in Canada en vroeg hem de leiding te nemen in de
strijd.

Opnieuw
weigerde de intellectueel en wijdde zich liever aan zijn schrijven.

Hij
verzonk in een mystiek delirium geïnspireerd door Viking mythen van
de Varangianen. Hij kondigde de eindstrijd aan van de Oekraïense
ridders tegen de Russische draak.

Bandera
verbond zich ondertussen met de Chinese leider Chiang Kai-shek, die
hij in 1958 ontmoette.

Maar
hij werd het jaar daarop in München door de KGB vermoord.

Yaroslav
Stetsko zette de strijd voort via Radio Free Europe en de ABN.

Hij
ging naar de Verenigde Staten om te getuigen voor Senator Joseph
MacCarthy’s Commissie voor On-Amerikaanse Activiteiten.

In
1967 richtte hij samen met Chiang Kai-shek de Wereld
Anti-Communistische Liga op.

De
Liga omvatte vele pro-Amerikaanse dictators uit de hele wereld en
twee martelscholen, in Panama en Taiwan.

Klaus
Barbie, die Jean Moulin in Frankrijk en Che Guevara in Bolivia
vermoordde, was lid.

In
1983 werd Stetsko op het Witte Huis ontvangen door president Ronald
Reagan en nam hij samen met vice-president George Bush senior deel
aan de plechtigheden van Lev Dobrianski’s “Captive Nations”
(d.w.z. de door de Sovjets bezette volkeren). Hij stierf uiteindelijk
in 1986.

Maar
daar eindigt het verhaal niet.

Zijn
vrouw, Slava Stetsko, nam de leiding van zijn organisaties over. Ook
zij reisde de wereld rond om elke strijd tegen de “communisten”
te steunen, of liever, als we verwijzen naar de geschriften van
Dontsov, tegen de Russen en de Chinezen.

Toen
de USSR werd ontbonden, veranderde mevrouw Stetsko eenvoudigweg de
titel van de Liga in de Wereldliga voor Vrijheid en Democratie, wat
nog steeds de naam van de Liga is.

Slava
Stetsko deed mee aan de eerste verkiezingen van het onafhankelijke
Oekraïne in 1994.

Ze
werd verkozen in de Verkhovna Rada, maar omdat haar staatsburgerschap
door de Sovjets werd ingetrokken, kon ze haar zetel niet innemen.

Zij
haalde echter de Oekraïense president, Leonid Kuchma, naar de
CIA-kantoren in München en dicteerde hem delen van de nieuwe
grondwet.

Ook
nu nog stelt artikel 16 van de nieuwe grondwet dat “het behoud van
het genetisch erfgoed van het Oekraïense volk de
verantwoordelijkheid van de staat is”.

De
nazi-rassendiscriminatie wordt in het moderne Oekraïne dus nog
steeds verkondigd, zoals in de ergste momenten van de Tweede
Wereldoorlog.

Slava
Stetsko werd herkozen voor de volgende twee zittingsperiodes. Zij
heeft de openingszittingen van 19 maart 1998 en 14 mei 2002 plechtig
voorgezeten.

In
2000 organiseerde Lev Dobriansky een groot symposium in Washington
met veel Oekraïense functionarissen.

Hij
nodigde Straussian Paul Wolfowitz uit (een vroegere medewerker van
Charles D. Jackson).

Op
deze bijeenkomst stelden de “integraal-nationalisten” zich in
dienst van de Straussianen om Rusland te vernietigen.

Op
8 mei 2007 hebben de “integraal-nationalisten” van de Oekraïense
Volkszelfverdediging en de islamisten op initiatief van de CIA in
Ternopol een anti-Russisch “Anti-Imperialistisch Front” opgericht
onder gezamenlijk voorzitterschap van de emir van Itchkeria, Dokka
Umarov, en Dmytro Jarosh (de huidige speciale adviseur van het hoofd
van het Oekraïense leger).

De
bijeenkomst werd bijgewoond door organisaties uit Litouwen, Polen,
Oekraïne en Rusland, waaronder islamitische separatisten uit de
Krim, Adygea, Dagestan, Ingoesjetië, Kabardino-Balkarië,
Karatsjajevo-Tsjerkessië, Ossetië en Tsjetsjenië.

Dokka
Umarov kon wegens internationale sancties niet aanwezig zijn en liet
zijn bijdrage daar voorlezen.

Achteraf
gezien kunnen de Krim-Tataren hun aanwezigheid op deze bijeenkomst
niet anders verklaren dan door hun verleden in CIA-dienst tegen de
Sovjets.

De
pro-Amerikaanse president, Viktor Joesjtsjenko, heeft na de “Oranje
Revolutie” een Dmytro Dontsov Instituut opgericht.

Joesjtsjenko
is een voorbeeld van Angelsaksisch witwassen. Hij heeft altijd
beweerd geen banden te hebben met de integraal-nationalisten, maar
zijn vader, Andrei, was bewaker in een Nazi vernietigingskamp.

Het
Dmytro Dontsov Instituut wordt in 2010 gesloten en na de staatsgreep
van 2014 heropend.

President
Viktor Joesjtsjenko heeft kort voor het einde van zijn ambtstermijn
de misdadiger tegen de menselijkheid Stepan Bandera tot “Held van
de Natie” verheven.

In
2011 slaagden de integraal-nationalisten erin een wet aan te nemen
die de herdenking van het einde van de Tweede Wereldoorlog verbood
omdat die door de Sovjets was gewonnen en door de Banderisten was
verloren.

Maar
president Viktor Janoekovitsj weigerde het in te voeren.

Woedend
vielen de “integraal-nationalisten” de stoet Rode Leger veteranen
aan en sloegen oude mannen in elkaar.

Twee
jaar later schaften de steden Lviv en Ivano-Frankivsk de ceremonies
voor de Dag van de Overwinning af en verboden alle vieringen.

In
2014 weigerden de Oekraïners op de Krim en in Donbass de
coupregering te erkennen.

De
Krim, die zich eerder dan de rest van Oekraïne onafhankelijk had
verklaard, bevestigde dit een tweede keer en sloot zich aan bij de
Russische Federatie.

De
Donbass zocht een compromis.

De
“Oekraïense nationalisten”, onder leiding van president Petro
Porosjenko, hebben de openbare diensten daar stopgezet en de
bevolking aangevallen.

In
acht jaar tijd hebben ze minstens 16.000 mensen vermoord in een
context van algemene onverschilligheid.

Het
was ook sinds de staatsgreep van 2014 dat de
integraal-nationalistische milities werden opgenomen in de Oekraïense
strijdkrachten.

In
hun interne reglementen dringen zij er bij iedere strijder op aan de
werken van Dmytro Dontsoc te lezen, waaronder zijn belangrijkste boek
Націоналізм (Nationalisme).

In
april 2015 verklaarde de Verkhovna Rada leden van de Organisatie van
Oekraïense Nationalisten (OUN) tot “onafhankelijkheidsstrijders”.

De
wet is in december 2018 door president Porosjenko aangenomen.

Voormalige
Waffen SS’ers hadden met terugwerkende kracht recht op pensioen en
allerlei uitkeringen.

Dezelfde
wet stelde elke bewering dat OUN-strijders en UPA-strijders
samenwerkten met de nazi’s en etnische zuiveringen van Joden en
Polen uitvoerden, strafbaar.

Als
dit artikel in Oekraïne zou worden gepubliceerd, zou ik in de
gevangenis belanden, en u ook, omdat u het leest.

Op
1 juli 2021 vaardigde president Volodymyr Selenskyj de wet inzake
inheemse volkeren van Oekraïne uit, die hen onder de bescherming van
de mensenrechten plaatst.

Aangezien
ze niet werden vermeld, kunnen burgers van Russische afkomst zich er
niet meer op beroepen in de rechtbank.

In
februari 2022 planden de “integraal-nationalistische” milities,
die een derde van de strijdkrachten van het land uitmaken, een
gecoördineerde invasie van de Krim en de Donbass.

Het
werd verhinderd door de Russische militaire operatie ter uitvoering
van Resolutie 2202 van de VN-Veiligheidsraad om de benarde situatie
van de bevolking van Donbass te beëindigen.

In
maart 2022 stelde de Israëlische premier Nafatali Bennett, die brak
met het “revisionistische zionisme” van Benjamin Netanyahu (de
zoon van de secretaris van Jabotinsky), aan president Volodymyr
Zelensky voor om in te stemmen met de Russische eisen en zijn land te
denazificeren.

Aangemoedigd
door deze onverwachte steun durfde de Russische minister van
Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov de zaak van de Joodse Oekraïense
president aan te kaarten:

“Het
Joodse volk heeft in zijn wijsheid gezegd dat de vurigste
antisemieten doorgaans Joden zijn. Elke familie heeft zijn zwarte
schaap, zoals ze zeggen.

Dit
was te veel voor de Israëli’s, die zich altijd zorgen maken als
iemand hen probeert te verdelen.

Zijn
toenmalige tegenhanger, Yair Lapid, herinnerde eraan dat de Joden de
Holocaust waarvan zij het slachtoffer waren geworden, nimmer zelf
hebben georganiseerd.

Gevangen
tussen zijn geweten en zijn bondgenootschappen herhaalde de hebreewse
staat plechtig dat het Oekraïne steunde, maar weigerde het land ook
maar één wapen te sturen.

Uiteindelijk
besloot de generale staf en sloot de minister van Defensie, Benny
Gantz, elke mogelijke steun aan de opvolgers van de massamoordenaars
van Joden uit.

De
Oekraïners zijn de enige nationalisten die noch voor hun volk, noch
voor hun land vechten, maar voor één enkel idee: de vernietiging
van de Joden en de Russen.

======================================

Hier nog een paar opmerkingen van jouw Azijnpisser:

Niet vreemd na het lezen van bovenstaand bericht, dat men jaarlijks in Oekraïne de Oekraïense SS divisie herdenkt en daarbij viert dat deze divisie een groot aantal Joden, Roma en slaven hebben vermoord. Dit wordt openlijk gedaan zonder dat de reguliere westerse media er ook maar een letter aan vuilmaken….. Daarnaast heeft het Neurenberg Tribunaal Oekraïne geboden zich te houden aan het verbod op SS-insignes, een uitspraak die tot nu toe is genegeerd door de heersende Oekraïense regering (lees: junta): ‘Hooggerechtshof Oekraïne heeft beslissing van Neurenberg Tribunaal aangaande SS symbolen naast zich neergelegd….‘ (10 december 2022)

‘Hypocriete verontwaardiging over applaus in Canadees parlement voor oude Oekraïense nazi tijdens bezoek van Zelensky‘ (27 september 2023) Een dag na plaatsing van dit bericht toegevoegd.

Hier nog wat foto’s van jaarlijks plaatsvindende nazi-vereringen in Oekraïne (deze zaken zijn bekend bij de reguliere westerse massamedia en bij westerse politici maar worden weggezet als desinformatie en leugens…..): 

Beelden van de jaarlijkse manifestatie tot herdenking van de Oekraïense SS divisie door neonazi’s in Lviv……

Een foto die in 2022 in Oekraïne werd gemaakt….. (een eerder door mij geplaatste video met daarop neonazi’s in Oekraïne werd door YouTube gecensureerd, tja men mag de waarheid niet weten…..)

Oekraïens legerpersoneel brengt de Hitlergroet tijdens bombardementen op burgerdoelen in Oost-Oekraïne.

Zelensky op bezoek bij zijn nazi-leger >> zie de van de nazi’s afgeleide insignes……

———————————————-

Zie ook: ‘Aanslag op Crocus City Hall in Moskou gebruikt om Putin verder te demoniseren‘ (24 maart 2024) En zie de links in dat schrijven naar meer berichten over deze uiterst laffe daad. 

‘Zelensky en Washington met totaal hypocriete reactie op winst Putin‘ Voor meer berichten over de NAVO oorlog tegen Rusland die in Oekraïne wordt bevochten zie de berichten onder de links in dat bericht!! 

———————————————-

Let
op!!
De ruimte om reacties weer te geven werkt niet altijd. Als je
commentaar hebt en het lukt niet op de normale manier, doe dit dan
via het mailadres trippleu@gmail.com, ik zal deze dan opnemen
onderaan in het bewuste artikel, althans als je geen geweld predikt,
voorts plaats ik jouw reactie ook al staat deze diametraal tegenover
dat bericht. Alvast mijn dank voor jouw eventuele reactie, Willem.